De ochtend begon meteen al slecht voor Polina. De dag verliep helemaal niet goed. Eerst vertraging op het werk, daarna ijzige regen die haar bij het naar buiten gaan als het ware uitlachte. Ze was niet verbaasd — alles liep mis.
Thuis wachtte Barry op haar — haar geliefde Shar Pei, een onverwacht cadeau van haar vader, kort voor zijn plotselinge overlijden. Als kind had Polina altijd al gedroomd van een hond, maar haar ouders waren streng. En toen die droom allang was verdwenen door volwassen zorgen en doelen, nam haar vader opeens een pup mee naar huis.
Die avond bleef voor altijd in haar geheugen: haar verlegen vader met een doos waaruit een gerimpeld bolletje keek; haar moeder die zoals gewoonlijk haar schouders ophaalde; en de verbaasde Polina.
— Dochtertje, ik weet dat je je hele jeugd om een hond hebt gevraagd en wij het niet toestonden. Maar weet je… ook al is het laat, dromen moet je waarmaken, — zei haar vader toen met een glimlach.
Na zijn dood veranderde veel. Haar moeder vertrok vaak — naar een kuuroord, naar een vriendin. Ze veranderde van kapsel en stijl, alsof ze zichzelf opnieuw wilde vinden. Polina bleef alleen achter — met Barry in het ruime appartement. Maar ze was niet bang voor eenzaamheid. Ze voelde zich nooit aangetrokken tot drukke gezelschappen en was zelfs als kind al observerend, stil en bedachtzaam.
Van haar vrienden was er eigenlijk alleen Vityka Karasyov. Hij was de enige bij wie ze zich rustig voelde. Hij bracht haar thuis zonder zich op te dringen. Zelfs de buren kenden haar nauwelijks — behalve misschien Maria Petrovna, de vriendin van haar moeder, en Vasili Fyodorovich, een vriend van haar vader.
Polina vroeg haar moeder ooit waarom ze altijd toegaf aan haar vader. Haar moeder antwoordde toen eenvoudig en met tranen:
— Ik hield heel veel van hem… en ik was bang hem te verliezen.
Met de tijd kreeg haar moeder een nieuw leven, vertrok naar een nieuwe partner en liet het appartement en goede wensen achter voor haar dochter.
Zo bleef Polina achter met Barry. En het was niet dat ze zich eenzaam voelde. De hond vulde haar dagen. Haar carrière liep gewoon door, maar het privéleven… daar was het ingewikkelder: degenen die ze leuk vond, waren onverschillig, en degenen die belangstelling toonden, raakten haar niet.
Die dag was koud. De straten waren glad. Polina haastte zich, maar moest bijna schuifelend lopen — de stoepen waren ijsschotsen geworden. Ze droomde alleen maar van thuis komen, schoenen wisselen en met Barry wandelen. Maar ze voelde rillingen en dacht: “Ben ik nu weer verkouden?”
Op de tweede verdieping van het portiek hoorde ze blij geblaf. Barry hoorde haar stappen al.
— Ik kom eraan, ik kom eraan, kleintje, — glimlachte Polina toen ze naar de deur liep.
Maria Petrovna keek uit het naastgelegen appartement:
— Oh, Polinka, alweer laat? En Barry had het zo gemist!
— Ja, het werk lag op me te wachten… En dan ook nog die ijzige regen, — klaagde ze en ging naar binnen.
— Wees voorzichtig buiten, het is erg glad! — riep de buurvrouw haar na.
— Wacht even, Barry, ik trek alleen snel andere schoenen aan, — stelde de bazin de hond gerust.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
