— Nee, er was helemaal niemand, — antwoordde hij beslist.
— Misschien heb ik het dan echt verbeeld… — mompelde Varya, terwijl ze ook zichzelf probeerde te overtuigen.
In het dorp voelde het inderdaad lichter. De frisse lucht, het knusse huisje, de zorgzaamheid van de ouderen — het begon haar pijn langzaam te verzachten. Voor het eerst in maanden had Varya een vreemde droom: ze hield twee grote vissen in haar handen. ’s Ochtends begreep ze niet meteen wat het betekende, maar tijdens het ontbijt vroeg ze aan haar schoonmoeder:
— Maria Ivanovna, wat betekent het als je over vissen droomt? Ik droomde dat ik er twee vasthield.
— Varoesja, dat betekent dat je zwanger bent! — riep de vrouw blij uit.
— Ach nee, let er maar niet op, — probeerde Varya het weg te wuiven.
— Je gaat me snel kleinkinderen geven, — glimlachte Maria Ivanovna, duidelijk overtuigd van haar gelijk.
— Gelooft u in dromen? — twijfelde Varya nog steeds.
— Of je er nu in gelooft of niet — vis betekent altijd zwangerschap. Het is een oud teken, — antwoordde de vrouw vol vertrouwen.
Een maand later bleef haar menstruatie uit. Eerst schonk ze er weinig aandacht aan — stress, vermoeidheid, klimaatverandering… Maar een paar dagen later voelde ze zich zwak en misselijk. De herinnering aan het verleden flitste op, maar dit keer met een nieuwe hoop. Ze kocht een test bij de apotheek, ging naar huis en liep, zonder zich uit te kleden, meteen naar de badkamer. Twee streepjes. Duidelijk, helder, zonder enige twijfel.
Toen ze naar buiten stormde, botste ze bijna tegen Stas op, die net het appartement binnenkwam.
— Stas! Ik ben zwanger!
— Varya… ik ben zo blij. Ik hou van je, — fluisterde hij terwijl hij haar omhelsde en teder kuste.
Die nacht viel Varya in slaap in de armen van haar geliefde, gelukkig en zeker dat alles anders zou worden. En dat werd het ook.
Bij de controle bevestigde de arts de zwangerschap en voegde daar iets belangrijks aan toe:
— U krijgt een tweeling.
— Een tweeling? — Varya kon haar oren niet geloven.
— Ja, — glimlachte de arts.
Het was een teken. Een teken dat het leven niet voorbij was. Dat pijn overwonnen kon worden. Dat er ruimte was voor een tweede kans.
Alle onderzoeken waren goed. De arts adviseerde alleen om in de laatste maand rust te nemen in het ziekenhuis, om risico’s te vermijden. Maar Varya voelde zich uitstekend. En op de dag van haar verjaardag klonken er in de verloskamer de eerste kreten — luid, gezond, vol leven.
Twee jongetjes, die sprekend op hun vader leken, kwamen precies op die dag ter wereld.
En daar stond hij dan, vandaag, op de stoep van het ziekenhuis: diezelfde gelukkige vader met enorme blauwe ballonnen, een boeket bloemen en cadeaus voor het ziekenhuispersoneel. Stas wachtte op zijn Varya, op zijn zonen.
En op een dag, toen Varya met de kinderwagen door de binnenplaats liep, zag ze ineens weer diezelfde zigeunerin. Ze kwam geruisloos naderbij, als een schaduw, en zei:
— Nou, heb je op je verjaardag een tweeling gekregen?
Varya knikte, een traan glimlachend wegvegend.
— Ja.
De zigeunerin verdween even plotseling als ze verschenen was. Alleen de wind bleef achter, spelend met de bloemblaadjes van de lente — en twee kleine hartjes, kloppend naast dat van haarzelf.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
