– Pak nu meteen je telefoon en maak drie miljoen over naar mijn moeder. Hoor je me? – schreeuwde haar man.
Kira sloot het zoveelste tabblad van de website van een grote autodealer en rekte zich langzaam uit. Al twee uur lang bestudeerde ze automodellen, vergeleek uitvoeringen en las recensies.
Sinds haar ouders een maand geleden drie miljoen naar haar hadden overgemaakt voor de aankoop van een auto, kon ze zich eindelijk permitteren om te kiezen zonder compromissen.
Haar vader en moeder hadden hun hele leven hard gewerkt in hun kinderkledingwinkel en toen de zaken eindelijk goed begonnen te lopen, besloten ze hun enige dochter te verwennen.
‘Koop wat je leuk vindt,’ had haar vader toen gezegd. ‘Maar veiligheid staat voorop. Onthoud dat!’
In het slot van de voordeur draaide een sleutel om. Haar man was thuis. Al aan zijn stappen op de trap hoorde Kira dat het geen goed nieuws was. Hij kwam langzaam en zwaar omhoog.
– Hoe is het? – vroeg ze toen hij het appartement binnenkwam.
– Slecht, – zei Maksim terwijl hij zijn jas uitdeed en naar de keuken liep. – Heel slecht.
Zijn moeder lag al twee weken in het ziekenhuis. Eerst was ze met een hartaanval door de ambulance meegenomen, en later bleek dat het ernstiger was: ze had een hartklepoperatie nodig.
– Wat zeggen de artsen?
– Ze zeggen dat de operatie dringend moet gebeuren. En niet zomaar een operatie – een dure. Ze heeft een Duitse prothese nodig, anders gebeurt het binnen een half jaar opnieuw.
Maksim ging tegenover haar zitten en staarde peinzend voor zich uit. Kira zag hoezeer hij in die twee weken ouder was geworden: wallen onder zijn ogen, stoppels op zijn wangen, licht trillende handen.
– Kan het niet via de verzekering?
– Dat kan, maar de wachtrij is zes maanden lang. De arts zei dat mama zoveel tijd niet heeft.
Kira knikte. Ze begreep wat haar man voelde. Jelena Borisovna was alles voor Maksim. Sinds zijn vader tien jaar geleden was overleden, was hij haar enige steunpilaar geweest.
– Hoeveel kost de operatie in een privékliniek?
De man zweeg even, keek naar de tafel en zei toen zacht:
– Drie miljoen.
Het bedrag hing zwaar in de lucht. Kira voelde een knoop in haar maag. Precies hetzelfde bedrag dat haar ouders haar hadden gegeven voor de auto.
– Kir, ik weet hoe dit klinkt, – Maksim keek haar aan. – Maar misschien is het een teken? Precies nu, precies dit bedrag…
– Maks, dat geld is van mijn ouders. Ze hebben het speciaal gespaard voor de auto.
– Maar mijn moeder kan doodgaan! De auto kun je later nog kopen.
Kira stond op en liep naar het raam.
Beneden waren de buren bezig hun nieuwe jeep uit te laden, kinderen renden vrolijk rond. Zijzelf reisde al vijf jaar met de bus naar haar werk – een uur heen naar school, daarna naar haar bijlesscholieren verspreid over de stad.
Soms bracht Maksim haar met zijn oude Lada weg, maar meestal had hij genoeg aan zijn eigen bezigheden: school, onlinecursussen die hij maar niet kon afronden.
– En waar is Sveta? – vroeg Kira. – Kan zij haar moeder niet helpen? Zij en haar man verdienen veel meer dan wij.
Maksims gezicht betrok.
– Sveta heeft een verbouwing. Ze zegt dat al hun geld in het appartement zit.
– Welk geld? Jouw moeder gaf haar de helft van de aanbetaling. Of niet soms?
– Ja, – antwoordde hij schouderophalend. – Maar daar gaat het nu niet om.
Kira draaide zich om. Een pijnlijk onderwerp…
Jelena Borisovna had werkelijk al haar spaargeld gegeven om haar jongste dochter te helpen, terwijl Kira en Maksim altijd op eigen kracht moesten rondkomen. Hij verdiende vijftigduizend als leraar, zij hetzelfde plus wat bijles. Ze leefden van salaris tot salaris.
– We kunnen een lening nemen, – stelde Kira voor. – Wat we kunnen krijgen, geven we.
– Wat we kunnen? – Maksim sprong op. – Hooguit een miljoen, en dat nog tegen woekerrente. Dan betalen we de rest van ons leven af.
– Dan lenen we van je vrienden, van collega’s…
– Kir, hoor je me niet? Mijn moeder ligt op sterven! En jij wilt dat ik met bedelhanden langs kennissen ga?
Kira voelde de irritatie in zich opkomen. Ja, ze had medelijden met haar schoonmoeder, maar dat geld was niet zomaar ontstaan. Haar ouders hadden er jarenlang voor gespaard.
– En jij wilt dat ik dat geld zomaar uitgeef zonder het hun te vragen?
– Jouw ouders zullen het begrijpen! Hun winkel loopt goed, ze kunnen opnieuw sparen.
– Opnieuw sparen? – Kira kon haar oren niet geloven. – Maksim, ze zijn bijna zestig! Papa heeft zijn halve leven voor een habbekrats gewerkt, pas de laatste jaren ging het beter. En ze gaven mij dat geld niet om jouw moeder te laten opereren!
– Mijn moeder? – Maksims gezicht vertrok van woede. – Dus voor jou is ze niet ook een moeder?
– Zo bedoel ik het niet! Je weet best wat ik wil zeggen…
– Ik weet dat mijn vrouw rustig kan toekijken hoe de belangrijkste persoon in mijn leven sterft. Degene die jou altijd goed heeft behandeld en je dochter noemde.
– Maksim, stop!
Maar hij hoorde haar al niet meer. Hij greep een mok van de tafel en smeet die met volle kracht tegen de muur. De mok spatte uiteen, scherven vlogen over de vloer.
– Vijf jaar zijn we getrouwd! Vijf jaar lang heeft mama jou als haar eigen dochter behandeld! En jij… jij kiest liever voor een auto dan voor haar leven!
– Ik kies niet! – schreeuwde Kira terug. – Ik kan alleen niet beslissen over andermans geld!
Maksim greep de laptop van de tafel en sloeg hem op de grond. Het scherm barstte, de behuizing brak in tweeën.
– Andermans geld? Waar heb je het over? Wat bedoel je met andermans geld?…
Kira trok zich terug naar het raam. Zo’n Maksim had ze nog nooit gezien. In vijf jaar huwelijk hadden ze natuurlijk wel ruzie gehad, maar hij had nog nooit zijn zelfbeheersing zo verloren.
– Max, kalmeer alsjeblieft…
– Ik kalmeer niet! — de echtgenoot veegde alles van tafel: borden, pennen, documenten vielen op de grond. — Jij bent egoïstisch! Je denkt alleen aan jezelf!
– Ik egoïstisch? En wie heeft de afgelopen drie jaar geld uitgegeven aan allerlei cursussen en trainingen? Wie droomt er van een online-school maar komt er nooit aan toe? Wie?
– Hou je mond! — brieste Maksim en sloeg met zijn vuist op tafel zodat die begon te schudden.
De vrouw kneep haar ogen dicht, en toen ze ze opendeed stond haar man heel dichtbij. Zijn gezicht was rood van woede.
– Nu meteen, — zei hij langzaam terwijl hij haar bij de hand pakte, — pak je telefoon en maak je drie miljoen over naar mijn moeder. Hoor je me?
Zijn vingers knelden pijnlijk om haar pols. Kira probeerde zich los te rukken, maar hij hield haar hand stevig vast.
– Max, laat los!
– Je maakt de overboeking, anders kan ik niet garanderen wat er met je gebeurt!
– Bedreig je me? — de vrouw kon niet geloven wat er gebeurde.
– Ik leg je uit! Als mijn moeder sterft door jouw koppigheid, weet ik niet wat ik met je zal doen!
Kira rukte zich met alle kracht los en slaagde erin te ontkomen. Haar pols schoot in brand van pijn. Hij had zo hard geknepen dat er rode afdrukken op haar pols stonden.
– Je bent gek geworden, — fluisterde ze.
– Gek? — Maksim lachte een woeste lach. — Ik ben gek omdat ik mijn moeder wil redden?
Kira liep zonder een woord naar de slaapkamer en pakte haar tas. Haar man volgde haar.
– Waar ga je heen?
– Naar mijn ouders.
– Wacht! — hij versperde haar de weg. — Je gaat nergens heen! We lossen dit hier en nu op!
– Ga uit de weg.
– Kira, ik meen het…
De vrouw keek hem recht in de ogen.
– Als je me niet loslaat, bel ik de politie.
Maksim verstijfde. Daarna deed hij langzaam een stap naar achteren.
Kira liep aan hem voorbij, pakte de autosleutels van zijn wagen en liep naar de deur. In het appartement heerste een dodelijke stilte, alleen doorbroken door het gekraak van scherven onder haar voeten.
Ze parkeerde de auto in de binnenplaats bij het huis van haar ouders en liet pas daar haar tranen de vrije loop. De tranen die ze de hele rit had ingehouden, stroomden nu uit haar ogen. Haar handen trilden, haar pols deed nog steeds pijn van de greep van haar man.
Moeder deed de deur open en sloot haar dochter meteen in haar armen, zonder vragen te stellen.
– Mam, — snikte Kira. — Ik ga scheiden. Ik kan niet meer met hem samenleven. Hij is helemaal woest geworden.
– Rustig maar, meisje, — moeder streek over haar hoofd. — Kom binnen, ik zet even thee.
Vader kwam uit de kamer in zijn pantoffels en oude trui. Toen hij zijn huilende dochter zag fronste hij.
– Wat is er gebeurd, Kiritsja?
– Maksim… hij… — ze kon de woorden niet aan elkaar rijgen.
– Eerst maar eens rustig worden, — vader zette haar aan de keukentafel waarop ze als kind altijd zat. — Mam, zet maar sterke thee.
Tien minuten lang huilde Kira alleen maar, en haar ouders zaten zwijgend naast haar. Moeder streek over haar rug, vader klopte onhandig op haar schouder. Uiteindelijk trokken de tranen zich terug.
– Vertel maar wat er gebeurd is, — zei moeder zacht.
De vrouw vertelde het hele verhaal. Over de operatie van haar schoonmoeder, over de eis dat ze hun geld moesten overmaken, over het verwoeste appartement en de bedreigingen. Ze liet de rode afdrukken op haar pols zien. Haar ouders luisterden zwijgend en keken af en toe naar elkaar.
– En nu moet ik jullie geld teruggeven dat jullie voor mij gespaard hebben? — besloot ze. — Nadat hij me bijna heeft geslagen?
Vader draaide bedachtzaam een theelepeltje tussen zijn vingers, moeder staarde naar buiten.
– Kir, — zei vader tenslotte, — probeer je eens in Maksims plaats te verplaatsen.
– Pap, wat? — zijn dochter kon het niet geloven. — Hij bedreigde me toch?
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
