’s Avonds, toen de kinderen sliepen, liet Irina voor het eerst al haar tranen vrij. De tranen stroomden over haar wangen en wasten pijn, angst en wanhoop weg.
Buiten regende het. Het leek alsof de hele wereld met haar huilde.
De volgende dag riep een vriendin, Lara, Irina in de winkel.
‘Hoi, Ir! Ik hoorde dat je werk zoekt. Ik heb een voorstel — een vrouw zoekt een hulp voor haar zoon met een handicap. Goed betaald.’
‘Waar woont ze?’
‘In een villawijk. Ik geef je haar nummer.’
’s Avonds belde Irina Anna Mihailovna. De vrouw maakte de volgende dag een afspraak.
De volgende dag kwam Irina aan in ‘Den Dennenbos’. Via de intercom werd ze binnengeroepen. De deur werd geopend door een elegant geklede vrouw van rond de vijftig.
‘Irina? Kom binnen.’
Ze liepen de ruime woonkamer in, waar het rook naar antiek en dure parfums.
‘Lara vertelde me over uw situatie,’ begon Anna Mihailovna. ‘U bent weduwe, hebt twee kinderen en heeft geld nodig. Ik zoek een hulp voor mijn zoon. Maar dit werk is bijzonder. Ik denk dat het bij u past.’
‘Ja, alles is zoals u zei.’
‘Ik heb een zoon — Stanislav. Hij is dertig. Een half jaar geleden kreeg hij een ongeluk en sindsdien… is hij in een speciale toestand. Hij heeft constante zorg nodig.’
‘Ik begrijp het,’ knikte Irina. ‘Ik zorgde voor mijn grootmoeder, ik weet hoe belangrijk dat is.’
‘Het gaat niet alleen om zorg,’ zei Anna Mihailovna met een kleine pauze. ‘Ik heb niet alleen een verzorger nodig. Ik heb… een vrouw nodig voor mijn zoon.’
Irina keek verbaasd naar haar gesprekspartner.
‘Pardon? U bedoelt…’
‘Een schijnhuwelijk,’ legde de vrouw rustig uit. ‘Stanislav ligt al een half jaar in coma. Artsen zeggen dat hij kan ontwaken, maar ook niet. Maar als hij wakker wordt, heeft hij familie nodig. Een vrouw dicht bij zich. En uw kinderen kunnen zijn familie worden.’
Irina zweeg, terwijl ze probeerde te bevatten wat ze hoorde…
“Het wordt goed betaald,” vervolgde Anna Mihailovna. “Heel goed zelfs. Je krijgt meer dan je nodig hebt. Plus onderdak, eten, en een ziektekostenverzekering voor jou en de kinderen.”
“Hoeveel?” vroeg Irina bijna fluisterend.
De vrouw noemde een bedrag. Irina hapte naar adem — het was drie keer zoveel als de schuld van haar man.
“Maar ik begrijp het niet… Waarom ik? U kunt toch een verzorger aannemen…”
“Een verzorger is een baan,” antwoordde Anna Mihailovna. “Maar familie is iets anders. Als Stanislav bij bewustzijn komt, heeft hij liefde, zorg en steun nodig. Hij moet voelen dat iemand op hem heeft gewacht.”
“Maar dat is toch bedrog…” protesteerde Irina opnieuw.
“Het is wederzijdse hulp,” corrigeerde de vrouw zacht. “Jij krijgt zekerheid, wij krijgen een kans om onze zoon terug te krijgen. Geen kwaad, alleen voordeel.”
Irina dacht na. Haar gedachten draaiden door elkaar. Aan de ene kant leek het voorstel waanzin. Aan de andere kant had ze geen keuze.
“Ik heb tijd nodig om erover na te denken,” zei ze uiteindelijk.
“Natuurlijk. Maar niet te lang. De tijd werkt tegen ons.”
Thuis liep Irina van de ene hoek naar de andere, verscheurd tussen plicht en geweten. Voor haar ogen stonden haar zoons, het huis dat bijna weggenomen werd, en een toekomst vol angst en onzekerheid.
“Mama, ben je verdrietig?” vroeg Dima.
“Gewoon moe, lieverd,” antwoordde ze.
“En wij helpen je! We zijn al groot!” omhelsde Maksim haar stevig.
Irina ging zitten en sloeg haar armen om hen heen.
“Jongens, stel je voor dat we zouden moeten verhuizen. Naar een groot, mooi huis. Daar woont een oom die het moeilijk heeft en onze hulp nodig heeft.”
“Is hij aardig?” vroeg Maksim.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
