Op weg naar het graf van haar verloofde, vond een zwangere wees een vreemde telefoon. Toen ze hem aanzette, verloor ze het bewustzijn… Vandaag is er geen technische school, wat betekent: langverwachte rust. Het is een meisje! Het is een meisje! Ik ben in het bos! Ze bleef daar slapen. Een auto reed langzaam naast haar voorbij…

…Ze zat bij het graf.
— Hoi, mijn lieverd. Zo ontmoeten we elkaar weer…
Ze viel op haar knieën en begon hevig te huilen.
Ze wist niet hoe lang ze gehuild had. Toen ze wakker werd van de tranen, voelde ze zich volledig uitgeput. Haar hart klopte koud.
Plotseling keek ze naar beneden — er lag een dure telefoon op de grond.
Ze tilde hem op en verstarde van wat ze zag…

Op het scherm van de telefoon stond hun gezamenlijke foto, die nooit genomen was.
Ze stonden samen in het bos, hij omarmde haar en zij lachte.
De foto’s waren duidelijk, alsof ze net nu genomen waren.
Lesia bladerde verder — nog meer foto’s die niet bestonden.
Momenten die nooit gebeurd waren, maar het leek alsof ze gebeurd hadden kunnen zijn.
Op de laatste foto hield ze een klein meisje vast, en achter hen stond André, levend.

De telefoon trilde.
Er kwamen berichten:

“Je bent niet alleen.”

“We zijn altijd dichtbij.”

“Ga terug naar het bos.”

Lesia keek op.
Haar hart klopte luid.
Het graf leek niet langer een einde, maar eerder een overgang.
Ze wist niet wat er gebeurde: droom, werkelijkheid, een bericht uit een andere wereld?
Maar ze wist zeker dat dit pas het begin was.