Rode en blauwe kleuren. Je bent een dikke laatste en niemand wil je.*
Iedereen liet me gaan. Mijn naam is Catharina. Ik ben 74 jaar oud. En het was de ernstige betekenis van mijn leven.
Het was zondagochtend. De zon scheen door de ramen van de woonkamer toen ik bij het huis van mijn dochter Sara aankwam. Ik had mijn favoriete groene jurk, waarin ik me elegant voelde, en ik had verse bloemen en snoep voor mijn kleinkinderen meegebracht.
“Oma Catharina!” » na kleintjes, terwijl ze naar mij toe terugkwam. Hun knuffels vullen mijn hart met vreugde. Zelfs prei is perfect.
Chris, mijn kleine schoenzoon, knikte nauwelijks naar mij. Sarah kwam de keuken uit met een glimlach die haar ogen niet helemaal gelukt. "Mam, ik ben zo blij dat je bent. We hebben een speciale boodschap voor je. »
Ik zat op de bank, omringd door mijn familie. Sarah heeft een roze koffertje dat ze in haar hand heeft opgestapeld en is bij mij. "Dit is van ons allemaal, mam. Laat het maar moeilijk voor je zijn, het zal je lukken."
Mijn handen trilden lichtjes toen ik de envelop opende. Als je kleine steentjes hebt die bedekt zijn met bloemen, worden deze naar kinderen gestuurd. *Wat lief*, dacht ik. Ik begon te lezen met een betrouwbare, enthousiaste stem. “Rozen zijn rood, viooltjes zijn...”
Mijn stuurpenrem. De volgende woorden kwamen als klappen aan.
*Ik heb de laatste gezien. Niemand wil je hier hebben. Ik tijd is om. Het is tijd om te gaan. Kom op, ik ben een familie, ik weet niet wat er is gebeurd.*
De stijl was oorverdovend, drie oneindige seconden lang. Toen begon Chris te lachen – een wrede, spottende lach. Sarah hield haar hand voor haar mond vast, maar ik zag dat ze ook lachte. Als je aardig bent, wil je niet dood, wil je niet loslaten, wil je niet loslaten.
“Heb je haar gezicht gezien, mam?” » vroeg Sarah tussen het laat de deur open. "Ik had het zelf moeten zien. Chris, heb ik een foto gemaakt? »
Mijn hart brak in duizend stukken. Tranen rolden over mijn gerimpelde wangen. Het korteje viel uit mijn grote handen.
“Het was mijn grapje, mam,” zei Sarah, en ze zei dat ze in haar stam zat. "Neem het niet zo seriousus. Ik ben altijd al zo dramatisch geweest. »
Chris ligt voor zijn teen in het briefje aan. “Ja, Catherine, we hebben een kever en een pop gezien. » Hij pauzeerde ongemakkelijk. “Maar weet je… je bent de laatste tijd erg aanwezig. Misschien is het een goed idee om andere opties te overwegen. »
“Andere opties?” » vroeg ik met gebroken steel.
“Weet je,” zei Sarah, terwijl ze voor mij ging zitten. "Er zijn echt fijne huizen voor mensen van jouw leeftijd. Plekken waar ik mensen zoals jij kunt zijn. Je zou je er prettiger voelen. »
Het woord 'huizen' klonk in mijn hoofd als een doodvonnis. Mijn eigen kinderen wilden me weggooien ook ik een oud stuk afval was.
Omdat ik wil doorgaan, klik ik op de knop met de advertentie⤵️
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
