Op mijn zestiende verjaardag riep mijn vader: « Wegwezen! We zijn het zat om voor je te zorgen als een kind! Mijn schoonmoeder en zus glimlachten grijnzend, « Vertrek voordat het thuis ingewikkelder wordt. » Ik was op zoek naar restjes achter een café toen een man in pak naderde. « Ben jij Riley Sullivan? » Ik knikte en hij glimlachte, « Een familielid heeft al zijn bezittingen aan jou nagelaten, maar op één voorwaarde… » »

Op mijn zestiende verjaardag zette mijn vader me eruit — en alles veranderde

Op mijn zestiende verjaardag, in de stromende regen in Columbus, Ohio, gaf mijn vader me een vuilniszak vol met mijn spullen en zei dat ik moest vertrekken.
Geen discussie. Geen tweede kansen. De deur ging achter me dicht.

Wekenlang overleefde ik zo goed als ik kon: parkbanken, overvolle hutten, restaurantvuilnisbakken bij zonsopgang. Ik begreep snel dat niemand me zou komen redden.

Toen stopte er een zwarte SUV vlak bij me.

Een man kwam naar beneden, noemde me bij naam en legde uit dat een onbekende oudtante net was overleden. Ze liet me 52 miljoen dollar na — op een niet-onderhandelbare voorwaarde.

Als ik zou accepteren, zou ik persoonlijk minstens 80 dakloze kinderen in vijf jaar moeten helpen om huisvesting, onderwijs en echte stabiliteit te vinden.
Als ik faalde of weigerde, zou al het geld naar een publiek fonds gaan.

Ik accepteerde zonder aarzeling.

Overleven veranderen in een missie

Vanaf die dag veranderde mijn leven — maar niet op sprookjesachtige wijze.

Geld werd strikt gereguleerd. Niets was gratis. Ik creëerde huizen, nam maatschappelijk werkers aan, begeleidde elk kind persoonlijk: turnkeys, schoolinschrijvingen, eerste leercontracten.

De eerste jongen die ik hielp heette Levi.
Hij werd mijn steunpilaar, daarna mijn zoon van het hart.

Vijf jaar later hadden we het doel overtroffen: meer dan 80 kinderen gered, geen terugkeer naar de straat.