In haar geval betekende het een groep mensen die alleen aan je denken wanneer ze iets van je nodig hebben, en je van egoïsme beschuldigen zodra je niet meteen aan hun eisen voldoet.
’s Avonds ging de bel. De benedenbuurvrouw stond er, woedend als een furie.
— Nina! Uw hond huilt al drie uur onafgebroken! Mijn kind kan niet slapen! Als u hem niet rustig krijgt, bel ik de politie!
Hertog, die achter Nina stond, blafte vrolijk, alsof hij de woorden van de buurvrouw bevestigde.
Nina Petrovna sloot de deur. Ze keek naar de hond, die kwispelend stond te wachten op een aai.
Daarna naar de kapotgescheurde bank. Naar haar telefoon. Vanbinnen groeide een doffe, zware irritatie.
Ze had altijd geprobeerd alles op een goede manier op te lossen. Uitleggen, overtuigen, begrip tonen.
Maar haar logica, haar gevoelens, haar argumenten — niemand had er ooit behoefte aan. Ze sloegen stuk op een muur van neerbuigende onverschilligheid.
Ze pakte de riem.
— Kom, Hertog, we gaan wandelen.
Ze liep met de hond door de laan van het park en voelde hoe de spanning in haar schouders veranderde in een doffe, zeurende pijn.
Hertog trok naar voren, bijna de riem uit haar verzwakte handen losscheurend. Elke ruk weerklonk in haar ziel als een echo van de woorden van haar zoon en dochter: ‘egoïsme’, ‘zeeën van tijd’, ‘is het zo moeilijk om te helpen?’
Aan de overkant kwam Zinaida haar tegemoet, haar vroegere collega. Lichte, bijna dansende pas, een felle sjaal, modieus kapsel, lachende ogen.
— Ninoetsjka, hoi! Ik herkende je eerst niet eens! Helemaal in de weer! Weer met je kleinkind? — ze knikte naar Hertog.
— Het is de hond van mijn zoon, — antwoordde Nina dof.
— Ah, duidelijk! — lachte Zina zorgeloos. — Jij bent altijd onze redder in nood. En ik, stel je voor, ik ga volgende week naar Spanje! Ik heb me ingeschreven voor flamenco, kun je je dat voorstellen?
Op mijn leeftijd! Met de meiden van de groep gaan we. Mijn man mopperde eerst, maar toen zei hij: “Vlieg maar, leef je uit, je hebt het verdiend.” En jij, wanneer heb jij voor het laatst vakantie gehad?
De vraag bleef in de lucht hangen. Nina wist het niet meer. Vakantie betekende voor haar altijd de datsja, kleinkinderen, de kinderen helpen.
— Je ziet er moe uit, — zei Zinaida oprecht meelevend. — Zo kun je niet alles op je schouders dragen.
Je kinderen zijn volwassen, laat ze zelf hun zaken regelen. Anders blijf jij hun hondjes oppassen, terwijl het leven aan je voorbijgaat. Goed, ik moet rennen, ik heb repetitie!
Ze fladderde weg, achterlatend een spoor van dure parfum en een tintelende leegte.
“Terwijl het leven aan je voorbijgaat.”
Die eenvoudige zin werkte als een ontsteker. Nina Petrovna bleef zo abrupt staan dat Hertog haar verbaasd aankeek.
Ze keek naar de enorme hond, naar haar handen die de riem omklemden, naar de grijze huizen om haar heen.
En ze begreep dat ze niet meer kon. Geen dag. Geen uur.
Genoeg.
Ze pakte haar telefoon. Trillende vingers openden de zoekmachine. “Beste hondenhotel Moskou.”
De eerste link leidde naar een site met glanzende foto’s: ruime hokken, een zwembad, trimsalon, individuele trainingen met een kynoloog. En prijzen waarvan haar de adem stokte.
Nina Petrovna drukte vastberaden op het telefoonnummer.
— Goedemiddag. Ik wil graag een kamer bij u reserveren. Ja, voor een dog. Voor twee weken. Met volpension en spa-behandelingen.
Ze bestelde meteen een taxi, recht vanuit het park. In de auto gedroeg Hertog zich verrassend rustig, alsof hij de verandering voelde.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
