moeder stak snel de afstand over en sloeg haar armen om Lauren heen alsof ze een gewond kind was.
‘Ze laat gewoon alles eruit,’ zei mijn moeder tegen de verbijsterde menigte, haar stem kalmerend en verontschuldigend. ‘Jullie weten hoe gevoelig ze is.’
Ik stond daar, de taart gleed langs mijn handen naar beneden, de champagne trok in het gras.
Daniel vroeg zachtjes of het goed met me ging. Ik knikte. Ik huilde niet. Ik schreeuwde niet. Ik reageerde zelfs niet toen mijn tante fluisterde dat ik iets moest zeggen.
