Mijn zoon en dochter bleven met lege handen. Hun bitterheid veranderde snel in warme herinneringen aan mij.
In het begin begonnen ze me te bezoeken met kleine cadeautjes. Ze brachten snoep, fruit en vroegen hoe het met me ging. Ik ontving ze met een glimlach, maar in mijn hart wist ik dat elk van hen zijn eigen doel had.
Nu ben ik 72 jaar oud. Ik ben gezond, energiek en tevreden met mijn leven. Maar onlangs begon mijn dochter te praten in hints over de toekomst en mijn testament. Enkele weken later kwam mijn kleindochter, die een jaar geleden was getrouwd, bij me langs.
— Oma, voel je je niet eenzaam hier alleen? — vroeg ze met oprechte nieuwsgierigheid.
— Nee, ik voel me hier heel comfortabel — antwoordde ik.
— Maar het appartement is zo groot, — vervolgde ze. — Het is vast moeilijk om het schoon te maken. Misschien kunnen mijn man en ik bij jou intrekken? Dan heb jij het gezelliger en wij hebben het gemakkelijker — hoeven we geen huur te betalen.
Ik glimlachte. Hun bedoeling was duidelijk.
— Wie heeft gezegd dat er niet betaald hoeft te worden? — antwoordde ik rustig. — Ik geef jullie een mooie korting.
Mijn kleindochter stond perplex. Ze had duidelijk verwacht dat ik de deur zou openmaken en zou zeggen: “Neem alles mee, ik ben blij dat ik kan helpen.” Maar ik had een ander plan.
Een paar jaar geleden had ik mijn testament opgemaakt, waarin ik duidelijk vastlegde dat mijn appartement na mijn overlijden verkocht zou worden en het geld naar een fonds voor hulp aan zieke kinderen zou gaan.
Toen mijn dochter hiervan hoorde, werd ze woedend. Ze belde me en schreeuwde dat ik onrechtvaardig was, dat ik de toekomst van mijn kleinkinderen wegnam. Later kwam mijn zoon langs, die zachtjes suggereerde dat hij me wel onder zijn hoede zou nemen. Maar hun plotselinge “liefde” raakte me niet.
En zouden jullie, op mijn plaats, je kleindochter laten wonen in je appartement?
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
