Op mijn oude dag herinnerden mijn kinderen zich dat ze een moeder hadden, maar ik zal nooit vergeten hoe ze met mij omgingen
De jaren gingen voorbij en ik bleef als het ware verloren aan de rand van de wereld. Mijn kinderen keken altijd naar mij alsof ik een vreemde was, alsof we in verschillende talen spraken. Toen ik van mijn man scheidde, was dat de laatste klap voor onze relatie. Ze stonden aan zijn kant, want hij was een gerespecteerd en belangrijke directeur van een groot bedrijf.
Eerlijk gezegd, was het voordeliger om bij hem te zijn. En ik? Ik bleef alleen achter. De verlaten vrouw, de vergeten moeder.
Mijn kinderen vergaten snel van mij, en ik hoorde alleen via gemeenschappelijke kennissen hoe ze zich vermaakten met hun vader en zijn nieuwe vrouw. Ze reisden naar warme landen, dineerden in dure restaurants en maakten plannen voor de toekomst.
En ik bleef in mijn lege appartement. Elk zo’n bericht raakte me als scherpe glasstukken.
Op een gegeven moment begreep ik dat ik voor mezelf moest leven. Ik vertrok naar het buitenland om te werken, en voor het eerst in jaren voelde ik me vrij.
Toen ik terugkeerde, had ik genoeg verdiend om mijn leven te veranderen. Ik liet mijn huis renoveren, kocht nieuwe meubels, apparatuur en spaarde wat geld voor mijn oude dag.
In de tussentijd hadden mijn kinderen hun eigen gezinnen gesticht. Ik hoorde dat het goed ging met ze: grote bruiloften, kinderen, feesten. Maar toen kwam het onverwachte nieuws – mijn ex-man was overleden aan een hartaanval. Alles wat hij had, liet hij achter aan zijn jonge vrouw.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
