„Je bent volwassen geworden, Nastja. Ja, ik wilde je uit de weg ruimen. Je erfenis moest een investering voor het bedrijf worden. En daarna… heb ik jarenlang de rol van bedroefde verloofde gespeeld, zodat niemand vragen stelde.”
„En hoeveel levens heeft u in die jaren genomen?”
„Dit is zaken, meisje. Hier is geen plaats voor gevoelens.”
Het geluid achter de deur werd luider – de onderzoekers naderden.
„Weet je wat?” leunde ik naar hem toe. „Dankzij uw moeder. Zij heeft mij niet alleen het leven gered, maar ook geleerd geduld te hebben: soms moet je lang wachten om de juiste slag toe te brengen.”
Drie maanden later zat ik in mijn favoriete koffiehuis in Kaliningrad. Op het televisiescherm was de rechtszaak te zien – Sergej was veroordeeld tot vijftien jaar gevangenisstraf. Precies zo lang had ik in ballingschap gezeten.
„Uw cappuccino, professor,” zette ik het kopje voor een vaste klant neer.
„Dank je, Vera… oftewel Anastasia Vitaljevna,” glimlachte hij verlegen. „Gaat u terug naar uw oude leven?”
Ik keek rond in mijn koffiehuis, de gezellige hoekjes, de vaste klanten die als een tweede familie waren geworden.
„Weet u, professor… Misschien was het oude leven niet echt? Misschien begin ik nu pas echt te leven. Ik heb dit koffiehuis gekocht en blijf hier.”
Buiten viel de lenteachtige regen, die de lucht vulde met de frisheid van vrijheid.
Vanuit het perspectief van de echtgenoot van de hoofdpersoon zou het verhaal als volgt kunnen gaan:
Ik deed mijn stropdas recht voor de spiegel. Nog een week tot de plechtige ceremonie, en elke stap was tot in detail gepland. Behalve één ding – mijn verdomde moeder, die de laatste tijd te nauwlettend op mij lette.
Drie maanden geleden leek alles nog perfect eenvoudig. We zaten in restaurant ‘Jean-Jacques’ met Igor en Dima, zakenpartners, of beter gezegd, partners in wat wij business noemden.
„Jongens, probleem,” draaide ik mijn glas whisky in mijn handen. „We hebben vijf miljoen euro nodig om te starten. Zonder dat is ons Chinese contract verloren.”
„We kunnen een lening aanvragen…” begon Dima.
„Wie gaat zo’n grote lening goedkeuren?” lachte ik schamper. „Na de mislukking met vastgoed is dat onwaarschijnlijk.”
Igor staarde zwijgend naar het plafond en zei toen langzaam: „En wat dacht je van je verloofde? Je vertelde toch over de goede staat van haar familie?”
Ik verstijfde. Nastja. De mooie, naïeve Nastja met haar erfenis van haar grootvader – een keten van juwelierszaken en indrukwekkende rekeningen bij Zwitserse banken.
„Daar moeten we het niet eens over hebben,” schudde Dima zijn hoofd. „Dat is te gevaarlijk.”
„Waarom?” boog Igor zich voorover. „Ongelukken gebeuren. Vooral tijdens de huwelijksreis. Yachten zijn nogal onbetrouwbaar…”
Nastja verloor haar hart aan mij al tijdens onze derde date. Dat besefte ik toen ze me aankeek over de tafel in restaurant ‘Pushkin’. Haar ogen glansden, haar vingers speelden nerveus met een servet. Ze vertelde over haar werk in een galerie, en ik deed mijn best geïnteresseerd te lijken, terwijl ik vanbinnen blij was dat alles zo makkelijk verliep.
„Serezhka, waarom zet je altijd je telefoon uit als we samen zijn?” vroeg ze eens.
„Omdat ik alleen met jou wil zijn,” antwoordde ik glimlachend, dankbaar voor de acteerlessen die ik op de universiteit had gevolgd.
Ze bloosde en geloofde het. Zoals ze ook al mijn andere verhalen geloofde – over succesvolle deals, complimenten, beloften. Ik knikte en glimlachte, terwijl ik de bedragen in mijn hoofd optelde.
Alleen mijn moeder keek argwanend toe. Vooral toen ze de papieren voor de yacht op mijn bureau zag liggen.
„Serezhka,” zei ze tijdens het avondeten terwijl ze in de afgekoelde borsjt roerde, „je hield toch nooit van water. Wat voor yacht?”
„Voor de huwelijksreis, mama. Ik wil Nastja verrassen.”
Ze keek lang naar me, en fluisterde toen: „Ik herken je niet, zoon. Waar ben je mee bezig?”
Een dag voor de ceremonie ontmoetten we de jongens in mijn kantoor. Het plan was tot in detail uitgewerkt:
De bruiloft.
De huwelijksreis op de jacht.
Een tragisch incident op zee.
De ontroosterde weduwnaar krijgt toegang tot het vermogen van zijn vrouw.
“Wat als ze weigert om mee te varen op de jacht?” vroeg Dima.
“Dat zal ze niet doen,” glimlachte ik. “Ze is zo gelukkig dat ze overal mee akkoord zal gaan.”
‘s Avonds probeerde mijn moeder weer met me te praten: “Serezh, stop hier mee. Ik zie dat jij het niet bent. Denk terug aan wie je vroeger was…”
“Wie, mama? Een mislukkeling met schulden? Nee hoor, ik los mijn problemen zelf wel op.”
“Wat is de prijs?” Haar stem beefde.
“Welke prijs dan ook,” antwoordde ik fel en liep weg naar mijn kamer.
De ochtend van de bruiloft begon met gehaast gedoe en champagne. Ik stond voor de spiegel en bekeek mijn reflectie – een onberispelijk pak, een zelfverzekerde glimlach, een koude blik. In mijn zak lagen de tickets voor de vlucht van morgen en de documenten van de jacht.
“Klaar?” vroeg Igor, terwijl hij mijn kamer binnen keek.
“Meer dan klaar,” rechtte ik voor de laatste keer mijn stropdas. “Het is tijd om een gelukkige bruidegom te worden.”
Maar de gebeurtenissen liepen anders dan gepland.
Het eerste halfuur speelde ik onberispelijk de rol van bezorgde bruidegom.
“Waar is Nastja? Wie heeft de bruid gezien?”
De gasten verspreidden zich door het landhuis en doorzochten elke kamer. Ik liep tussen hen door en deed bezorgd, terwijl ik af en toe haar nummer belde. Nastja’s telefoon was niet bereikbaar.
“Misschien is ze gewoon nerveus?” stelde een van haar vriendinnen voor. “Pre-bruiloftsangst komt voor…”
Ik knikte afwezig, maar hield mijn moeder in de gaten. Zij zat roerloos in haar stoel, met een vreemde tevredenheid op haar gezicht. Dit was geen bezorgdheid – dit was zekerheid.
“Verdomme, Serezh!” Igor liep door mijn kantoor toen de gasten vertrokken waren. “Wat gaan we nu doen?”
“We doen aangifte bij de politie,” zei ik terwijl ik mijn slapen wreef. “We gaan onze verdwenen bruid zoeken.”
“Je begrijpt de kern niet. Wat doen we met het plan? De jacht is gereserveerd, alle details zijn uitgewerkt…”
“Het plan wordt aangepast,” zei ik terwijl ik cognac inschonk in een glas. “Nu word ik de bedroefde bruidegom, wiens geliefde op mysterieuze wijze is verdwenen vlak voor de ceremonie.”
“En het geld?” durfde Dima te vragen, die tot dan toe had gezwegen.
“We vinden een alternatieve aanpak.”
Na een moment stilte vroeg Dima: “Serezh, en mama… zou zij misschien iets gedaan hebben?”
Ik draaide me scherp naar hem toe: “Wat bedoel je?”
“Nou, de laatste tijd gedroeg ze zich nogal vreemd. Misschien heeft ze iets vermoed?”
Het beeld begon zich te vormen: het gedrag van mijn moeder, haar vragen, haar acties op de bruiloft…
“Verdomme,” siste ik tussen mijn tanden. “Zij heeft alles verpest.”
Laat in de avond vond ik haar in de serre. Ze verzorgde haar geliefde orchideeën alsof er niets aan de hand was.
“Wat heb je haar verteld?”
Mijn moeder keek niet eens om: “De waarheid, jongen. Die waarheid die jij zo zorgvuldig verborg.”
“Besef je wel wat je gedaan hebt?” greep ik haar bij de schouders en verhief mijn stem. “Hoeveel geld en moeite zijn verloren gegaan!”
Eindelijk keek ze op: “Begrijp jij wel wat je van plan was? Een meisje vernietigen dat in jou geloofde?”
“Het is zaken, mama. Zonder emoties.”
“Zaken?” lachte ze bitter. “Wanneer ben jij zo geworden? Dat kleine jongetje dat huilde om het zieke pootje van zijn hamster, kan toch niet rustig moord plannen?”
“Genoeg!” wierp ik haar de gieter uit haar handen. “Je hebt alles verpest. Maar ik vind wel een manier om het goed te maken.”
“Hoe dan? Ga je mij ook nog uitschakelen?”
Ik verstijfde. In haar blik was geen angst – alleen eindeloze vermoeidheid en diepe teleurstelling.
“Nee, mama. Maar je zult afstand moeten doen van je rol in het bedrijf. Het is voor jouw bestwil.”
Een week later kreeg het verhaal van de spoorloos verdwenen bruid brede media-aandacht. Ik gaf interviews, bood een beloning voor informatie, toonde het verdriet van de vermeende bruidegom. De pers slikte het verhaal volledig.
“En wat nu?” vroeg Igor toen we elkaar in het nieuwe kantoor ontmoetten.
“We gaan de zaak op een andere manier aanpakken,” schoof ik hem een map met documenten toe. “Er zijn een paar bedrijven die we voor een schappelijke prijs kunnen overnemen. De eigenaren zitten plotseling in de problemen…”
“Toeval?” lachte hij.
“Zoiets,” glimlachte ik. “De gouden regel – geen bruiloften meer. Te lastig om te organiseren.”
Terwijl ik naar buiten keek, waar de stadslichten flikkerden tegen de donker wordende lucht, dacht ik aan Nastja. Waar ze nu ook was, het maakte niet meer uit. Nieuwe mogelijkheden lagen voor me open, en dit keer kon niemand ze nog breken.
Zelfs mijn eigen moeder niet.
Maar ze is er toch in geslaagd, en het einde ken je al.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
