De groep bij het zwembad lachte zo luid dat een vogel van een nabijgelegen boom opvloog. Ik zuchtte.
Creatieve doorbraken, echt waar, Lana?
Voordat ik me kon terugtrekken in de schaduw, verscheen Lana met een scheve hoed op haar hoofd en een margarita in haar hand.
“Thea!” riep ze, alsof we gisteren niet nog hadden geappt. “Je bent er!”
“Ik heb er nu al spijt van,” mompelde ik, maar er verscheen een glimlach op mijn gezicht.
“Ach, hou toch op,” zei ik en wuifde het weg.
“Hier gebeuren wonderen! Geloof me, je gaat het hier geweldig vinden.”
“Ik had… iets rustigers verwacht,” zei ik met opgetrokken wenkbrauwen.
“Onzin! Je moet mensen ontmoeten, energie opdoen! En trouwens” – ze pakte mijn hand – “ik moet je aan iemand voorstellen.”
Voordat ik kon protesteren, trok ze me al mee door de menigte.
Ik voelde me als een uitgeputte moeder op een schoolfeest, proberend niet te struikelen over overal rondslingerende slippers.
We stopten voor een man die, ik zweer het, zo van de cover van GQ kon komen.
Terwijl ik door de gang liep, ving mijn oor gedempte geluiden op.
Ik bleef staan, mijn hart begon sneller te kloppen.
Voorzichtig liep ik naar de deur van de volgende kamer, die op een kier stond.
„We moeten het alleen bij de juiste uitgever krijgen, toch?” vroeg Eric’s stem.
Mijn bloed stolde.
Het was Eric.
Door het spleetje in de deur zag ik Lana vooroverbuigen, haar stem zo zacht als het gefluister van een complottheorie.
– Je manuscript is geweldig – zei Lana met een zoete, slijmerige stem.
„We vinden wel een manier om het als de mijne te verkopen. Hij zal nooit ontdekken wat er gebeurd is.”
Mijn maag kromp samen van woede en verraad, maar teleurstelling was erger.
Eric, die me aan het lachen maakte, naar me luisterde en wie ik begon te vertrouwen, was er onderdeel van.
Voordat ze het doorhadden draaide ik me om en haastte ik me terug naar mijn kamer.
Ik rukte mijn koffer open en begon gehaast mijn spullen in te pakken.
– Dit had mijn nieuwe begin moeten zijn – fluisterde ik bitter.
Mijn ogen werden wazig, maar ik liet mijn tranen niet stromen.
Degenen die nog geloofden in een tweede kans moesten huilen; ik geloofde niet meer.
Toen ik het eiland verliet, leek de stralende zon een wrede grap.
Ik keek niet achterom.
Dat hoefde ook niet.
Maanden later was de boekwinkel vol mensen en de lucht gonste van geluiden.
Ik stond bij het podium met een boek in mijn handen en probeerde me te concentreren op de lachende gezichten.
– Dank aan iedereen die vandaag gekomen is – zei ik vastberaden, ondanks de emoties die in mij opwelden.
„Dit boek is het resultaat van jaren werk en… een reis waar ik niet op had gerekend.”
Het applaus was warm, maar deed pijn.
Dit boek was mijn trots, ja, maar de weg naar succes was allesbehalve makkelijk.
Het verraad zat nog steeds diep in mij.
Toen de rij voor het signeren was opgelost en de laatste gast vertrokken was, ging ik vermoeid in een hoek van de winkel zitten.
Toen viel mijn oog op een klein, opgevouwen briefje op de tafel.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
