Ik kwam naar dit eiland om rust te vinden, een nieuw leven te beginnen en te helen van mijn verleden.
In plaats daarvan ontmoette ik HEM – charmant, attent, en in alles precies wat ik niet eens wist dat ik nodig had.
Maar net toen ik begon te geloven in nieuwe beginnen, vernietigde één moment alles.
Ondanks dat ik hier tientallen jaren had gewoond, voelde mijn woonkamer ineens vreemd aan.
Ik was 55, stond voor een open koffer en vroeg me af hoe mijn leven tot dit punt was gekomen.
“Hoe zijn we hier beland?” vroeg ik, terwijl ik naar een gehavende mok keek met het opschrift “Voor altijd en altijd”, voordat ik hem opzij legde.
Ik liet mijn hand over de bank glijden. “Vaarwel, zondagochtendkoffie en pizzaruzië.”
Herinneringen suisden door mijn hoofd als ongenode gasten die ik maar niet kon wegsturen.
In de slaapkamer voelde de leegte nog schrijnender. De andere kant van het bed leek me verwijtend aan te staren.
“Kijk me niet zo aan,” mompelde ik. “Het is niet mijn schuld.”
Van inpakken ging ik over op zoeken – naar dingen die nog steeds iets betekenden. Mijn laptop stond op het bureau als een baken.
“Had je maar gebleven,” fluisterde ik, terwijl ik er met mijn hand overheen streek.
Daarop stond mijn onafgemaakte boek, waaraan ik al twee jaar werkte. Het was nog niet af, maar het was van mij – bewijs dat ik nog niet helemaal verloren was.
Toen kwam er een bericht van Lana:
“Creatieve Schuilplaats. Warm Eiland. Nieuw Begin. Wijn.”
“Natuurlijk wijn,” lachte ik.
Lana had altijd al een talent gehad om rampen om te toveren tot verleidelijke voorstellen.
Het idee klonk gedurfd, maar was dat niet precies wat ik nodig had?
Ik keek naar de bevestiging van mijn vluchtreservering. Mijn innerlijke stem fluisterde aanhoudend.
Wat als het me niet bevalt? Wat als ik niet geaccepteerd word? Wat als ik in de zee val en opgegeten word door haaien?
Maar toen kwam er een andere gedachte bij me op.
Wat als ik het eigenlijk geweldig ga vinden?
Ik haalde diep adem en sloot de koffer. “Oké dan… laten we ontsnappen.”
Maar ik ontsnapte niet. Ik koos voor iets nieuws.
Het eiland verwelkomde me met warme briesjes en het ritmische geluid van golven die op het strand sloegen.
Even sloot ik mijn ogen en ademde diep in, terwijl de zilte lucht mijn longen vulde.
Dit was precies wat ik nodig had.
Maar de stilte duurde niet lang. Toen ik bij de schuilplaats aankwam, werd de eilandrust verdreven door luide muziek en vrolijk gelach.
Overal lagen twintigers en dertigers op kleurrijke zitzakken, met drankjes in hun handen die meer op parasolletjes dan op vloeistof leken.
“Dit is duidelijk geen klooster,” mompelde ik.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
