Natalja opende de envelop. Binnenin zat een kaart met een gedrukt felicitatiebericht en duizend roebel. Ze keek naar haar man.
— Dank je, Artiom.
Haar man glimlachte tevreden.
— Koop iets leuks voor jezelf.
Vera Nikolajevna ging weer naar het fornuis, haalde de aardappelen uit de pan, goot het water af en begon ze in blokjes te snijden. Lena keek eindelijk op van haar telefoon.
— Zeg schoonzus, is er taart? Of had je geen tijd om te bakken?
Natalja schudde haar hoofd.
— Geen taart. Vanavond in het restaurant is alles geregeld.
Lena sperde haar ogen open.
— Een restaurant? Echt waar? En je hebt ons niet uitgenodigd?
— Daar zijn mijn vrienden en collega’s. Een klein gezelschap.
Lena trok haar lippen samen en wierp Artiom een beledigde blik toe.
— Broertje, je vrouw nodigt ons niet eens uit voor haar jubileum. Mooi hoor.
Artiom fronste en keek zijn vrouw misprijzend aan.
— Natalja, waarom doe je zo? Mama en Lena zijn familie.
— Ik zei niet dat ze niet welkom zijn. Het is gewoon een andere setting, — probeerde Natalja rustig te blijven, maar haar stem begon te trillen.
Vera Nikolajevna zette de schaal met de afgewerkte salade op tafel.
— Natalja, een restaurant is allemaal leuk en aardig, maar familie is belangrijker. Lena en ik zijn speciaal vanmorgen vroeg gekomen om je te feliciteren, en jij waardeert dat niet eens.
Natalja slikte. Ze wilde uitschreeuwen dat niemand hen had gevraagd te komen, dat het háár verjaardag was en dat ze zelf mocht bepalen hoe ze die vierde. Maar ze hield zich in.
Artiom proefde van de salade.
— Mam, zoals altijd heerlijk. Natalja, eet ook, zit niet zo stil.
Natalja pakte haar vork en schepte wat salade op haar bord. Ze proefde. Mayonaise, aardappel, worst — het plakte samen tot een kleffe, weeë massa. Ze kauwde en slikte met moeite.
De klok wees half elf aan. Nog acht en een half uur tot het diner in het restaurant. De tijd leek eindeloos te kruipen.
Lena stond op en begon door het appartement te lopen, alsof ze de plek inspecteerde. Ze ging de woonkamer in en kwam daarna weer terug naar de keuken.
— Schoonzus, waar liggen je schone handdoeken? Mama wil haar handen afdrogen na het koken.
Zwijgend stond Natalja op, liep naar de badkamer en haalde een handdoek. Ze gaf die aan Lena, die hem aannam zonder iets te zeggen en aan Vera Nikolajevna doorgaf.
De schoonmoeder droogde haar handen af, hing de handdoek over de rugleuning van een stoel en ging weer zitten. Artiom schonk de thee bij. Vera Nikolajevna nam een slok, keek Natalja aan en vroeg:
— Natalja, ik wilde nog iets vragen. Wanneer ga je nou eindelijk aan kinderen beginnen? Je bent al veertig. De klok tikt, hoor.
Natalja verstijfde. Die vraag kwam regelmatig, maar vandaag, op haar verjaardag, na het ijskoude ontwaken en dit opgedrongen ontbijt, sneed ze harder dan ooit.
— Vera Nikolajevna, dat is iets tussen Artiom en mij.
— Natuurlijk, natuurlijk. Maar ik wil wel kleinkinderen, hoor. Lena is nog niet van plan te trouwen, dus alle hoop is op jou gevestigd.
Lena snoof.
— Mam, ik ga echt niet kinderen krijgen om aan iemands verwachtingen te voldoen.
— Zie je wel, — zuchtte de schoonmoeder en spreidde haar handen. — Denk jij dan tenminste aan de familie, Natalja.
Artiom kauwde zwijgend op zijn broodje en hield zich buiten het gesprek. Natalja keek naar haar man, hopend op steun, maar hij wendde zijn blik af.
— Ik moet me klaarmaken, — zei Natalja, terwijl ze van tafel opstond. — Sorry.
Ze liep richting de deur, maar Vera Nikolajevna riep haar na:
— Natalja, waar ga je heen? We zijn pas net begonnen met vieren!
— Ik krijg vanavond gasten. Ik moet me voorbereiden.
— Wat voor gasten zijn belangrijker dan familie? — de stem van haar schoonmoeder werd scherper.
Natalja draaide zich om. Ze stond in de deuropening van de keuken en keek naar de drie mensen aan tafel. Vera Nikolajevna keek verwijtend, Lena met nieuwsgierigheid, en Artiom met zijn blik naar beneden, schuldbewust.
— Vera Nikolajevna, ik heb u niet gevraagd om vandaag te komen. Ik had een andere dag gepland.
— Niet gevraagd? — de schoonmoeder fronste. — Artiom zei dat je blij zou zijn.
Natalja richtte haar blik op haar man.
— Artiom, meen je dit serieus?
Hij haalde zijn schouders op.
— Mam wilde je feliciteren. Wat is daar mis mee?
— Jij wist van het restaurant. Jij wist dat ik met mijn vrienden wilde vieren.
— En dat doe je ook. Later. Nu zijn mama en Lena hier, dus besteed wat tijd aan hen.
Natalja liep langzaam terug naar de tafel, ging rechtop staan en legde haar handen op de rugleuning van een stoel.
— Vandaag vier ik mijn jubileum in het restaurant. Zonder jullie.
Er viel een stilte. Vera Nikolajevna zette haar kopje neer, Lena keek op van haar telefoon, en Artiom bleef verstijfd zitten met een stuk brood in zijn hand.
— Hoe bedoel je, zonder ons? — vroeg de schoonmoeder verontwaardigd. — We zijn speciaal voor jou gekomen!
— Ik heb er niet om gevraagd, — herhaalde Natalja kalm.
— Natalja, wat doe je nou? — Artiom stond op. — Mam heeft haar best gedaan, ze heeft salade gemaakt, een cadeau meegenomen!
— Ik heb er niet om gevraagd, — zei Natalja opnieuw, dit keer met vastere stem.
Lena snoof spottend.
— Wat een karakter, zeg. Begrijp je wel hoe onbeleefd je je gedraagt?
— Kom als je wordt uitgenodigd, — antwoordde Natalja.
Vera Nikolajevna verbleekte.
— Natalja, wat is dit voor toneelstuk?
— Geen toneelstuk. Dit is mijn huis. En in mijn huis komen gasten op uitnodiging, niet wanneer ze zelf zin hebben.
— Natalja, stop. Je brengt me in verlegenheid tegenover mijn moeder.
— Je hebt me wakker gemaakt met ijskoud water, — zei Natalja en keek haar man recht aan. — Opdat ik de tafel zou dekken voor mensen die noch mij, noch mijn huis respecteren.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
