Op een dag bracht Egor zijn kat naar de dierenkliniek voor een vaccinatie. Ze wachtten al bijna een halfuur op hun beurt, want het was vandaag druk met veel mensen die op consult waren. Naast hem zat een vrouw met een Britse korthaar in een draagmandje. De kat was stil, het leek wel alsof hij er niet was, zo onopvallend gedroeg hij zich

Jack zweeg, maar drukte zijn natte neus tegen Egor’s wang. Egor stond op, veegde zijn ogen droog en deed de riem om de halsband.
“Laten we gaan, jongens. We zijn vandaag lang genoeg gebleven. Marina wacht op ons, en wij hangen hier maar rond. Wees niet bang, Jack, zij is een goed mens. Denk daar maar niet eens aan. Vanaf nu komt alles goed, dat beloof ik je!”

En zo liepen ze de straat op. Een man met een draagmand en een grote, harige hond genaamd Jack.

Soms zie ik ze nog wandelen. Alleen wacht de kat thuis, zij lopen met z’n drieën. Egor, Jack en Marina. Jack is wat groter geworden. Of misschien wat zwaarder, dat is moeilijk te zeggen, want zijn vacht is zo dicht en glanzend.

Maar zijn ogen zijn nu volkomen gelukkig. Want geluk bestaat. Het geluk dat je hebt als jouw mens naast je is. En nog beter, als je twee mensen hebt.