Je gokverslaving moet stoppen. Je vernietigt jezelf en deze familie. Ik probeerde je te helpen, het te begrijpen, maar je loog me steeds weer in het gezicht en nam steeds meer. Weet je nog die kerst toen je zwoer veranderd te zijn? Toen je huilde en beloofde hulp te zoeken? En een week later was er weer $5000 verdwenen.
Ik schrijf je niet om je te veroordelen. Ik schrijf omdat het pijn doet te zien hoe je valt.
Alsjeblieft, Victoria. Laat me je helpen… je echt helpen deze keer.
Mama”
Mijn handen beefden terwijl ik brief na brief las. Elke brief onthulde meer van een verhaal dat ik niet kende en tekende een plaatje van verraad waar mijn maag van omdraaide.
De data besloegen meerdere jaren, de toon van de brieven veranderde van bezorgdheid naar woede en daarna naar berusting.
Eén brief noemde een familiediner waar mijn moeder zwoer nooit meer te gokken.
Ik herinnerde me die avond — ze leek oprecht, tranen stroomden over haar gezicht terwijl ze oma omarmde. Nu vroeg ik me af of die tranen echt waren, of een spel.
De laatste brief van oma deed me stokstijf staan:
“Victoria,
Jij hebt jouw keuze gemaakt. Ik de mijne. Alles wat ik heb, gaat naar Esmeralda — de enige die mij echte liefde gaf en mij niet als een persoonlijke bank gebruikte. Misschien denk je dat je ermee wegkomt, maar geloof me, dat doe je niet. De waarheid komt altijd aan het licht.
Weet je nog toen Esmeralda klein was en je mij ervan beschuldigde een favoriet te hebben? Je zei dat ik meer van haar hield dan van jou. De waarheid is dat ik van jullie allebei houd, op verschillende manieren, maar evenveel. Het verschil is dat zij mij onvoorwaardelijk terugliefde, zonder iets te verwachten.
Ik hou nog steeds van je. Zal altijd van je houden. Maar ik kan je niet vertrouwen.
Mama”
Mijn handen trilden toen ik de laatste brief openvouwde. Die was van mijn moeder aan oma, gedateerd slechts twee dagen geleden, na oma’s overlijden. Het handschrift was scherp en boos:
“Mama,
Oké. Jij hebt gewonnen. Ik geef het toe. Ik heb het geld gepakt. Ik had het nodig. Jij begreep nooit wat die adrenalinekick betekent, die behoefte. Maar weet je wat? Je sluwe kleine plan werkt niet. Esmeralda aanbidt mij. Ze geeft me alles wat ik vraag. Inclusief haar erfenis. Omdat ze van me houdt. Dus uiteindelijk heb ik toch gewonnen.
Misschien kun je nu ophouden iedereen vanuit het graf te controleren. Vaarwel.
Victoria”
Die nacht bracht ik slapeloos door. Ik liep door het appartement, herinneringen veranderden en herschikten zich, met een nieuw besef van de realiteit.
De kerstcadeaus die altijd te duur leken. De keren dat mama vroeg om mijn creditcard te “lenen voor noodgevallen”. Alle gesprekken over oma’s financiën, vermomd als zorgen van een dochter.
“Heb je met mama over de notariële volmacht gesproken?” vroeg ze eens. “Je weet hoe ze vergeetachtig is.”
“Ze doet het best goed,” antwoordde ik.
“Ik dacht gewoon aan de toekomst, lieverd. We moeten haar bezittingen beschermen.”
Mijn moeder, gedreven door hebzucht, had oma verraden en nu ook mij.
Tegen de ochtend brandden mijn ogen, maar mijn geest was helder. Ik belde haar met een kalme stem:
“Mama? Kunnen we koffie drinken? Ik heb iets belangrijks voor je.”
“Wat is er, lieverd?” Haar stem klonk zoet. “Gaat het wel? Je klinkt moe.”
“Ik ben oké. Het gaat over oma. Ze heeft jou een pakketje achtergelaten. Ze zei dat ik het je moest geven als het juiste moment kwam.”
“Oh! Dat klinkt als iets waar ik op wacht.”
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
