“Mevrouw Esmeralda?” klonk een vriendelijke stem naast mijn elleboog. Het was de begrafenisondernemer, meneer Pieters. Zijn warme gezicht deed me denken aan mijn grootvader, die we vijf jaar geleden verloren. “Neem alle tijd die u nodig heeft. Ik ben in mijn kantoor als u klaar bent.”
“Dank u, meneer Pieters.”
Ik wachtte tot zijn voetstappen verdwenen waren en liep opnieuw naar oma’s kist. De kamer voelde nu anders. Zwaarder, gevuld met onuitgesproken woorden en verborgen waarheden.
In de stilte leek mijn hart veel te luid te kloppen. Ik boog me voorover en bestudeerde elk detail van oma’s vredige gezicht.
Daar, nauwelijks zichtbaar onder de plooi van haar favoriete blauwe jurk — dezelfde die ze droeg op mijn diploma-uitreiking — zag ik een hoekje van iets, gewikkeld in blauwe stof.
Ik worstelde met schuldgevoel, verscheurd tussen loyaliteit aan mijn moeder en mijn verlangen om oma’s laatste wensen te eren. Maar de drang om haar nalatenschap te beschermen, overwon.
Mijn handen trilden terwijl ik het pakketje voorzichtig eruit haalde en het in mijn tas verborg.
“Sorry, oma,” fluisterde ik, terwijl ik haar koude hand voor de laatste keer aanraakte. Haar trouwring ving het licht — een laatste glinstering van de warmte die haar altijd omhulde.
“Maar er klopt iets niet. Jij hebt me geleerd om op mijn instinct te vertrouwen, weet je nog? Jij zei altijd dat de waarheid belangrijker is dan troost.”
Thuis ging ik zitten in oma’s oude leesstoel — die ze me had gegeven toen ze vorig jaar naar een kleinere woning verhuisde. Het pakketje lag op mijn schoot, gewikkeld in de vertrouwde blauwe doek.
In de hoek herkende ik de sierlijke letter “C”, geborduurd met zilverdraad. Ik had oma dat tientallen jaren geleden zien borduren, terwijl ze me verhalen vertelde over haar jeugd.
“Welke geheimen verberg je, mama?” mompelde ik terwijl ik voorzichtig het versleten touw losmaakte. Mijn maag kromp toen ik zag wat erin zat.
Er zaten brieven in, tientallen brieven, elk met de naam van mijn moeder, geschreven in het speciale handschrift van mijn grootmoeder. Het papier was vergeeld aan de randen, sommige vouwen waren gekreukt van veelvuldig gebruik.
De eerste brief was gedateerd van drie jaar geleden. Het papier voelde nog nieuw aan, alsof het vaak was gelezen:
“Victoria,
Ik weet wat je gedaan hebt.
Dacht je dat ik het geld dat verdwenen is niet zou merken? Dat ik mijn rekeningen niet zou controleren? Maand na maand zag ik kleine bedragen verdwijnen. Eerst dacht ik dat het een vergissing was. Dat mijn eigen dochter niet van me zou stelen. Maar wij weten allebei de waarheid, nietwaar?
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
