Op een dag, tijdens haar lunchpauze, zat ze in de foyer en keek naar filmposters toen ze plotseling hoorde:
“Lenotjka! Dat kan niet!”
Voor haar stond Denis — haar eerste liefde, de jongen met wie ze op haar zestiende droomde van trouwen, kinderen, leven. Hij was een succesvolle zakenman geworden, maar zijn ogen straalden nog steeds zachtheid uit.
“Ik dacht dat je met mij zou trouwen,” zei hij glimlachend. “Maar jij bent weggelopen naar die Gena… Weet je, hij is failliet gegaan. Hij is alles kwijtgeraakt, inclusief jouw bedrijf.”
“Mijn bedrijf?” vroeg Jelena verbaasd.
“Ik heb het teruggekocht,” zei Denis. “Alles. Alle aandelen. Het is van jou. Neem je bedrijf terug. En ik… ik wil bij je zijn. Als partner. Als vriend. Of meer, als jij dat wilt.”
Hij gaf haar niet alleen haar bedrijf terug. Hij gaf haar het vertrouwen in mensen, in liefde, in gerechtigheid terug.
Jaren gingen voorbij. Het was een prachtige zomerse dag in augustus — warm, goudkleurig, doordrenkt met de geur van rijpe appels. De deuren van de kraamafdeling zwaaiden open en daar kwam een gelukkig gezin: Jelena, Denis en hun pasgeboren dochter. En een jaar later — nog een kindje. Liefde en Viktor — namen gekozen met liefde, als symbolen van een nieuw leven.
Rita, altijd trouw, bleef hun familiefoto’s regelen. Jelena keek naar die foto’s en dacht: ze had geen grote vriendengroep, maar ze had degenen die haar bijstonden in de donkerste dagen. Volodja, Rita, Denis — ieder van hen was deel van haar wonder.
En al gooide de wereld haar in de afgrond, elke keer waren er handen die haar eruit trokken.
En de sterkste brug tussen verleden en toekomst bleef Denis — haar liefde, haar redding, haar echte thuis.
Want soms, om je geluk te vinden, moet je door het donkerste bos gaan.
En dan, achter de hoek, wacht het licht op je.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
