De winter dat jaar was bijzonder streng – de vorst had de aarde in zijn greep en de wegen waren bedekt met een ijzige laag, waardoor ze veranderden in levensgevaarlijke valstrikken.
Op een van die noodlottige avonden, gevangen in zo’n ijzige greep, nam het lot van Jelena een dramatische wending. Ze belandde achter de tralies – niet omdat ze schuldig was, maar omdat ze te veel van iemand hield.
Zij zat die avond niet achter het stuur. Haar man, Gena, was het die, de controle over de auto verliezend op een gladde weg, een voetganger aanreed. Maar uit angst, paniek en ijdelheid sloeg hij op de vlucht. En toen duidelijk werd dat het onderzoek naar hém leidde, vond hij een uitweg – hij vroeg zijn vrouw de schuld op zich te nemen.
‘Vrouwen krijgen minder straf,’ zei hij, terwijl hij haar met valse tederheid aankeek. ‘Ik beloof dat ik er voor je zal zijn. Ik kom op bezoek, breng lekkers en warme kleding… Je zult niet lijden. Ik laat je niet in de steek.’
Jelena geloofde hem. Ze geloofde in zijn liefde, in zijn eerlijkheid, in zijn trouw. Ze tekende de bekentenis, verscheen voor de rechter en werd veroordeeld tot meerdere jaren in een strafkolonie. En Gena… Gena hield zich alleen in het begin aan zijn belofte. De eerste maanden kwam hij inderdaad langs, bracht snoepjes, bloemen, hield haar hand vast door de tralies heen.
Maar daarna kwamen de ‘zaken’, de ‘belangrijke vergaderingen’, de ‘zakenreizen’. Zijn bezoeken werden zeldzamer en stopten uiteindelijk helemaal. En een jaar later kreeg Jelena een officiële kennisgeving – haar man had de scheiding aangevraagd.
En niet zomaar – hij ging trouwen met een jonge, mooie en ambitieuze vrouw, van wie hij dacht dat zij zijn bedrijf naar een hoger niveau zou tillen. Haar appartement werd verkocht, haar documenten werden overgeschreven, en Jelena werd bij haar vrijlating uit de gevangenis op straat gezet – zonder dak boven haar hoofd, zonder familie, zonder toekomst.
Ondertussen leed de directeur van de kolonie, waar Jelena haar straf uitzat, Ruslan Michajlovitsj, onder diepe wanhoop. Zijn hart brak van verdriet om zijn neefje Volodja – een jongetje dat in het ziekenhuis vocht voor zijn leven. Hij leed aan een ernstige aandoening waarvoor een orgaantransplantatie nodig was, maar een geschikte donor werd maar niet gevonden. Elke dag bracht nieuwe angsten, elke nacht slapeloosheid.
In zijn wanhoop begon Ruslan onder de gevangenen naar mensen te zoeken met een compatibele bloedgroep. En toen, terwijl hij de medische dossiers doornam, vond hij haar – Jelena. De vrouw die vastzat vanwege een dodelijk ongeluk, bleek drager van een zeldzame bloedgroep en het juiste resusfactor. Hij vroeg haar persoonlijk om hulp.
‘Dit kan het leven van een kind redden,’ zei hij, terwijl hij haar recht aankeek. ‘Ik vraag het je niet voor geld. Ik vraag het uit menselijkheid.’
Jelena twijfelde geen moment. Ze stemde toe. Na de bloeddonatie voelde ze zich misselijk, donkere vlekken dansten voor haar ogen. Ze kon nauwelijks op haar benen staan. Op dat moment kwam er een vrouwelijke bewaker naar haar toe – streng van uiterlijk, maar met vriendelijke ogen.
‘Hou vol, meisje,’ fluisterde ze, terwijl ze een klein chocolaatje uit haar zak haalde. ‘Hier, eet dit. Het helpt. Ik heb het altijd bij me – mijn bloeddruk schommelt ook. Je hebt het goed gedaan. Echt waar.’
Jelena at de chocolade, en langzaam keerde de warmte terug in haar lichaam. Enkele dagen later kwam het bericht – de operatie was geslaagd. Volodja was aan de beterende hand. Zijn wangen kregen weer kleur, hij begon weer te lachen.
Ruslan Michajlovitsj kwam naar Jelena met dankbare ogen en een besluit in zijn hart.
‘Ik zal nooit vergeten wat je hebt gedaan,’ zei hij. ‘Nu is het mijn beurt om iets terug te doen. Ik ga pleiten voor je vervroegde vrijlating.’
En zo werd Jelena enkele maanden na de donatie vrijgelaten. Vrij. In leven. Maar met lege handen en een gebroken hart.
Ze keerde terug naar het huis waar het ooit warm was, waar het naar zelfgemaakte soep rook, waar gelach en liefde klonken. Maar nu was alles vreemd. Toen ze op de deur van haar voormalige woning klopte, verscheen er een jonge, verzorgde blonde vrouw met een minachtende blik.
‘Hallo, voor wie komt u?’ vroeg ze kil.
‘Ik… ik ben thuisgekomen,’ zei Jelena met trillende stem. ‘Ik ben teruggekomen naar mijn man.’
‘Aha,’ grijnsde de vrouw. ‘Dus jíj bent die “gevangenisvrouw” die iemand heeft aangereden? Gena heeft het verteld. Maar nu is híj mijn man. We zijn getrouwd. We delen een paspoort en een woning. Wil je het zien?’
Jelena schudde haar hoofd. Ze had niets meer te zeggen. De woorden bleven steken in haar keel als scherpe ijspegels. Uit het appartement werd een grote tas met haar spullen gebracht – oude truien, versleten schoenen, een fotoalbum waarvan het bladeren geen zin meer had.
‘Hier, dat is alles wat hij heeft achtergelaten,’ snauwde de vrouw terwijl ze de deur dichtgooide.
Jelena stond op het trappenhuis, terwijl alles vanbinnen in elkaar stortte. ‘Verrader…’ fluisterde ze, terwijl ze de trap afdaalde. Buiten was het nat en koud. Maar vanbinnen – nog kouder.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
