Op een dag kwam haar schoonmoeder de kamer van Artem binnen en zei zachtjes:
— “Zoek je haar niet meer? Ze verdwijnt voor je ogen. Je bent nog jong, je hebt een heel leven voor je. Wat blijft er hier? Pijn en ellende. Denk erover na.”
Artem antwoordde niet. Hij wreef alleen over zijn slapen en zuchtte. Die avond stond hij lang voor het raam, alsof hij iets afwoog.
Een paar dagen later stelde hij voor dat Valentina naar “vers lucht” zou gaan. Hij zei dat het oude huis van zijn grootvader nog steeds in het dorp stond, dat niemand er woonde, dat het rustig was — precies wat ze nodig had. Valentina stemde in. Ze hoopte nog steeds. Ze geloofde dat het haar zou helpen, dat ze zich beter zou voelen, ver weg van het lawaai en de kritiek.
Het huis was inderdaad in de middle of nowhere. Niemand voor vele kilometers. Water uit de put, verwarming op hout, elektriciteit van een generator. Artem bleef drie dagen — hij stookte een vuur, bracht eten, kuste haar op haar voorhoofd en zei dat hij snel terug zou komen met medicijnen. En hij vertrok.
De weken gingen voorbij. Valentina werd zwakker, maar ze vocht. Ze leerde hout hakken, koken op het fornuis, voor zichzelf zorgen. Ze hield notities in een oud schrift om niet haar verstand te verliezen.
Artem schreef haar zelden. Hij beloofde dat hij snel zou komen, maar altijd was er iets: “Werk”, “Problemen”, “Iets anders”. Geen woord over haar schoonmoeder.
Op een dag kwam een oude man uit het naburige dorp. Hij kwam water halen uit de put, maar deze keer zei hij tegen haar:
— “Ze zeggen dat je man een ander vrouw heeft in de stad. Een blondine. En jij… volgens hen ben je al dood. Hij verzamelt je papieren.”
Valentina geloofde het niet. Nee, dit was een vergissing. Hij houdt van haar. Hij weet gewoon niet hoe hij het allemaal moet oplossen.
Maar… op een dag kwam hij terug.
Op een vroege lenteochtend kraakten de deur — en daar stond hij. In een dure jas, geschoren, met een zwarte envelop in zijn hand.
— “Valentina…” begon hij. “Je bent sterk. Je zult het aankunnen. Ik ben gekomen voor de papieren. Het appartement. Mama zei dat het beter is om alles uit te klaren.”
Valentina keek naar hem als naar een vreemde. Ze was niet meer dezelfde vrouw die met hem getrouwd was. Ze was de vrouw die had overleefd. Die haar waardigheid had behouden na de ergste verraad.
En Artem? Hij kwam niet terug. Een jaar later kwam een brief van de notaris — hij wilde een scheiding. Zonder woorden. Zonder uitleg.
En dat was goed. Want Valentina had geen uitleg nodig. Ze kende de waarheid: zij was sterk gebleven.
En dat… was haar overwinning.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
