Op advies van zijn moeder bracht de man zijn door ziekte uitgeputte vrouw naar een verlaten uithoek… En een jaar later keerde hij terug — voor haar bezittingen
Toen Valentina met Artem trouwde, was ze pas tweeëntwintig. Jong, stralend, met grote ogen en een droom van een huis waar het ruikt naar verse taarten, waar je het geluid van kinder lachen hoort en een warme sfeer hangt. Ze geloofde dat het haar lot was. Hij was ouder, meer ingetogen, sprak weinig – maar in zijn stilte voelde ze steun. Zo leek het tenminste toen.
Vanaf het eerste moment keek haar schoonmoeder met achterdocht naar haar. Haar blik sprak boekdelen: “Jij past niet bij mijn zoon.” Valentina deed haar best — ze poetste, kookte, paste zich aan. Maar het was nooit goed genoeg. De borsjt was te dun, de was was verkeerd opgehangen, ze keek te vaak met liefde naar haar man. Het irriteerde haar schoonmoeder.
Artem zweeg. Hij was opgegroeid in een gezin waar het woord van zijn moeder wet was. Hij zou zich nooit tegen haar verzetten, en Valentina verdroeg het. Zelfs toen ze begon te voelen dat haar kracht haar in de steek liet, toen haar eetlust verdween en het haar moeite kostte om uit bed te komen — gaf ze het af op vermoeidheid. Ze had nooit gedacht dat er iets ongeneeslijks in haar groeide.
De diagnose kwam onverwacht. Geavanceerde stadia. Niet-operabel. De artsen schudden hun hoofd. Die nacht huilde Valentina in haar kussen, haar pijn verbergend voor haar man. De volgende ochtend glimlachte ze weer, strijkte zijn overhemden, kookte soep, luisterde naar haar schoonmoeders opmerkingen. En Artem werd steeds vreemder. Zijn blik zocht niet meer de hare, zijn stem klonk koud.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
