Toen Aleksiej me ten huwelijk vroeg, kregen hun haat en vijandigheid nieuwe kracht. Hun grappen werden scherper, de aanvallen pijnlijker. Toch wist ik dat Aleksiej alles voor zijn kinderen deed: hij werkte hard, nam extra banen om ervoor te zorgen dat ze nooit iets te kort kwamen. Zelfs als volwassenen leefden ze van zijn geld – hij probeerde de leegte op te vullen die hun moeder had achtergelaten.
Een maand geleden zijn we getrouwd. De ceremonie was eenvoudig, in het gemeentehuis, zonder familie. De kinderen hadden ‘belangrijke verplichtingen’ en kwamen niet opdagen. We gaven al onze besparingen uit aan een huwelijksreis naar Sochi. Vier dagen in de hemel: het azuurblauwe zee en een prachtig marmeren villa.
Op de derde dag verschenen de drie kinderen: Ilja, Swetlana en Oksana.
– Papa, we hebben je gemist! – zongen ze in koor.
Swetlana fluisterde terwijl ze langs me liep:
– Dacht je dat je alleen naar de hemel zou ontsnappen?
Ik verstijfde, maar zei niets. Ze bekeken de villa, bestelden diner, leken beleefd. Maar hun bedoelingen waren vuiler dan het stoffige pad buiten.
Ilja keek naar me en zei boos:
– Hé, oude vrouw, je komt bijna in de zestig! Schaam je je niet om onze vakantie te stelen? Ga weg hier – jullie hebben hier niks te zoeken!
Mijn handen trilden, maar ik fluisterde alleen:
– Neem ons geluk niet af…
Oksana snauwde:
– Wat voor geluk? Je verdient niet eens zijn oude slippers!
Op dat moment klonk het geluid van een brekende beker. Aleksiej stond in de deuropening, zijn gezicht rood van woede.
– JULLIE HEBBEN ALLES VERLOREN?! – schreeuwde hij, en de muren trilden. De kinderen stonden verstijfd.
– Ik heb mijn leven voor jullie gegeven! Geld, energie, alles – en jullie? Jullie vernietigen onze huwelijksreis?!
Ze mompelden iets, maar hij schreeuwde tegen hen:
– Zwijg! Dachten jullie dat ik dit niet zag? Ik wist hoe jullie mijn vrouw pijnigden!
Hij belde en vijf minuten later werden ze door de beveiliging naar buiten gezet, terwijl ze schreeuwden:
– Papa, we maakten alleen maar een grapje!
Aleksiej reageerde niet:
– Als jullie je les leren, mogen jullie terugkomen. Zo niet – reken dan maar niet op enige steun. ‘s Avonds blokkeerde hij hun bankkaarten.
Alles waar ze aan gewend waren: auto’s, kredieten, huizen – alles verdween in een oogwenk.
– Het is tijd dat ze leren op eigen benen te staan – zei hij, terwijl hij uit het raam keek.
Maanden later ging de telefoon. Drie stemmen klonken aan de andere kant van de lijn, vol schaamte:
– Papa… Het spijt ons. We begrijpen het nu…
Aleksiej keek naar me en fluisterde:
– Laten we vanaf nu opnieuw beginnen.
Nu komen ze voorzichtig, kloppen op de deur, brengen taarten en onhandige complimenten. In hun ogen zie ik geen haat meer, maar angst en hoop. Aleksiej had medelijden met hen en gaf hen een beetje hulp. Maar de luxe is voorbij – nu leren ze werken.
En ik?
Ik kan eindelijk ademhalen. En ik geloof dat zelfs oude wonden kunnen genezen als we iemand hebben die ons steunt.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
