En toen begon een nieuw hoofdstuk.
De man van de buurvrouw Masha verdronk. Een beest, dronkaard, tiran. God gaf hen geen kinderen omdat er geen ruimte was voor liefde.
Vasili begon Masha te bezoeken voor melk. Daarna om het hek te repareren, toen het dak. Daarna gewoon om langs te komen. Thee. Praten.
Ze werden hechter. Langzaam. Serieus. Zoals volwassenen.
Arina schreef brieven. Ze schreef: Denis heeft een zusje — Diana.
— Kom op bezoek — schreef Vasili. — Familie hoort bij elkaar.
Een jaar later kwamen ze.
Denis liet zijn zusje niet meer los. Hij droeg haar in zijn armen, zong slaapliedjes voor haar, leerde haar lopen.
— Mijn zoon — spoorde Arina hem aan — woon bij ons. Er is een circus in de stad, theater, de beste school…
— Nee — schudde Denis zijn hoofd. — Ik laat papa niet achter. En tante Masha is voor mij al als een moeder.
Toen begon de school.
Als jongens opschepten over hun vaders — chauffeurs, soldaten of ingenieurs — schaamde Denis zich niet.
— Mijn vader? — zei hij trots. — Hij repareert alles. Hij weet hoe de wereld werkt. Hij heeft mij gered. Hij is mijn held.
Er ging een jaar voorbij.
Masha en Vasili zaten met Denis bij de haard.
— We krijgen een kind — zei Masha. — Een kleintje.
— En… je gooit me niet weg? — fluisterde Denis zacht.
— Natuurlijk niet! — riep Masha, terwijl ze hem omhelsde. — Jij bent als mijn eigen zoon. Ik heb mijn hele leven van jou gedroomd!
— Mijn zoon — zei Vasili, terwijl hij naar het vuur keek — Hoe kon je dat denken? Jij bent mijn licht.
Een paar maanden later werd Slavik geboren.
Denis hield zijn broertje in zijn armen als een kwetsbare schat.
— Ik heb een zusje — fluisterde hij. — En een broertje. En een vader. En tante Masha.
Arina bleef bellen.
Maar Denis antwoordde altijd:
— Ik ben er al. Ik ben thuis.
De jaren gingen voorbij. Mensen vergaten dat Denis geen bloedverwant was. Ze fluisterden niet meer.
En toen Denis zelf vader werd, vertelde hij zijn kinderen en kleinkinderen het verhaal van de beste vader ter wereld.
— Hij was niet knap — zei hij — maar hij had meer liefde in zich dan al die mensen die ik kende.
En elk jaar, op de dag van herinnering, verzamelden ze zich bij hen thuis — de kinderen van Masha, de kinderen van Arina, kleinkinderen, achterkleinkinderen.
Ze dronken thee, lachten, herinnerden zich.
— Hij was onze beste vader! — zeiden de volwassenen terwijl ze hun mokken hieven. — Moge er meer vaders zijn zoals hij!
En elke keer wees een vinger omhoog, naar de hemel — naar de sterren, ter nagedachtenis aan de man die ondanks alles vader werd.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
