Nadezjda merkte hoe haar man worstelde. Ze wilde geliefd zijn, maar je kunt je hart niet dwingen — vooral niet een vreemd hart. “Niet alle sprookjes eindigen gelukkig,” dacht ze bitter, maar verloor toch de hoop niet — haar naam verplichtte haar.
Olya hield haar broer ook in de gaten.
— Je verliest meer dan je vindt, — zei ze toen ze hem betrapte op Masja’s pagina op sociale media.
— Bemoei je er niet mee! — snauwde Oleg.
Olya keek hem streng aan:
— Domkop, Nadezjda houdt echt van je en jij speelt spelletjes!
“Dat had ik nog net nodig, dat een kind me de les komt lezen,” gromde Oleg. Hij werd steeds meer aangetrokken tot Maria. En hij schreef haar.
Masja klaagde dat haar privéleven niet was gelukt. Haar man had haar zonder iets de deur uitgezet. Ze had haar studie niet afgemaakt. Ze had geen vaste baan, was niet teruggekeerd naar haar ouders en woonde in een huurappartement in een regionale stad.
Enkele dagen twijfelde Oleg: “Moet ik gaan? Of toch niet?” Maar de omstandigheden waren zo dat hij enkele dagen alleen thuis bleef — Nadezjda was naar haar zieke grootmoeder op het platteland gegaan.
Hij besloot het toch te doen en maakte een afspraak. Hij scheurde naar Tsjeljabinsk, gaf niks om verkeersborden. Zijn hart klopte wild, hij stelde zich voor wat hij zou zeggen, waar hij met haar naartoe zou gaan.
De werkelijkheid bleek hard…
— Wat ben jij toch een knapperd, — wierp Masja zich om zijn hals.
De geur van onaangenaam zweet sloeg hem plotseling tegemoet. Hij stapte minachtend achteruit:
— Mensen kijken.
— Dat kan me niet schelen! — lachte ze.
Korte rok, goedkope make-up, een parfum van twijfelachtige herkomst… Deze vulgaire vrouw deed op alle fronten onder voor zijn Nadezjda. “En ze was altijd al zo. Hoe heb ik dat nooit gemerkt?” — martelde hij zichzelf terwijl hij zag hoe zijn vroegere liefde zich vol goot met bier.
— Geef me geld, ik zal je bedanken, — likte Masja speels over haar lippen.
Hij wist niet meer hoe hij van haar af moest komen.
— Sorry, ik moet gaan, — stond Oleg op van tafel.
— Zien we elkaar nog?
— Denk het niet, — riep Oleg de ober. — De rekening, alstublieft.
— Ik wil nog blijven zitten, — jammerde Masja.
— Laat het meisje maar genieten binnen dit bedrag, — in de map van de ober zat een behoorlijk groot biljet.
De jongen knikte begrijpend.
Hij scheurde naar huis op topsnelheid.
— Wat een sukkel ben ik toch, — vervloekte Oleg zichzelf, — Olya had gelijk! Waarom ben ik hier überhaupt aan begonnen? Hoewel… misschien was het toch niet voor niets dat ik weg ben gegaan.
“En ik heb mijn vrouw nooit Nadezjda genoemd. Er is niemand die me dierbaarder is,” — hij trapte krachtig op de rem, beseffend wat hij dacht. Vijf minuten zat hij stil en dacht terug aan de jaren sinds hun trouwdag.
Oleg zag het gezicht van zijn vrouw voor zich, haar ogen — helderblauw met een lichte waas, hij herinnerde zich hoe Nadezjda lachte als hij kwam, hoe ze zachtjes zijn haar doorhaalde met haar lange, verzorgde vingers.
“Ik heb beloofd haar gelukkig te maken,” — keek om zich heen, besefte waar hij was, startte de auto en na zo’n twintig kilometer over de snelweg te hebben gereden, sloeg hij een landweg in.
— Een week is te lang. Ik kon niet eens twee dagen zonder je, — zei hij toen Nadezjda hem tegemoet rende uit het huis van haar grootmoeder.
— Jij bent echt gek, — ze glimlachte door haar tranen heen.
— Nadezjda, mijn liefste, — fluisterde Oleg in het oor van zijn vrouw, en beiden werden duizelig van geluk.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
