— Iedereen heeft zijn eigen skeletons in de kast, — ontwijkte Oleg het antwoord.
— Het belangrijkste is dat ze je leven niet in de weg staan.
— Waarom stemde jij dan toe?
— Ik stelde me voor dat ik een prinses was die door haar koning-vader aan de eerste beste werd uitgehuwelijkt. In sprookjes eindigt dat altijd goed: “Ze leefden lang en gelukkig.” Ik wilde het zelf eens proberen.
In werkelijkheid was het niet zo eenvoudig. Grote liefde liet een gebroken hart achter en een, al was die klein, verlies van spaargeld. Maar het leerde haar mensen te doorgronden. Vereerders die in zwermen om haar heen vlogen, joeg Nadezjda weg met één blik.
Specifiek zocht ze die ene niet, maar ze wist goed wat ze wilde — een slimme, zelfstandige man, die tot actie in staat was. In Oleg zag ze vastberadenheid en een serieuze houding. Was hij met vrienden geweest in plaats van met zijn zus, dan was Nadezjda gewoon door gelopen zonder te stoppen.
— Dus wie ben jij, prinses? — keek Oleg peinzend naar het meisje. — De Neerlandloze, Vasilisa de Schone of de Kikkerprinses?
— Een kus zal het je vertellen, — glimlachte ze.
Maar er waren geen kussen, noch iets meer tussen hen.
Oleg regelde alles zelf voor de bruiloft. Nadezjda hoefde alleen maar te kiezen uit wat hij voorstelde. Zelfs de jurk en sluier kocht hij zelf.
— Jij wordt de mooiste, — bleef hij zeggen.
In het gemeentehuis, terwijl ze wachtten op de plechtige registratie, kwamen ze onverwacht Maria en haar verloofde tegen. Oleg zette een geforceerde glimlach op:
— Laat me je feliciteren, — kuste zijn ex op de wang. — Wees gelukkig met je geldbuidel op benen!
— Maak geen circus van me, — antwoordde Masja nerveus.
Ze bekeek Olegs bruid aandachtig. Statig, mooi, niet alleen mooi — een indrukwekkende vrouw. En ze droeg zich waardig, als een koningin. Masja verloor het op alle fronten. Jaloezie verscheurde haar ziel. Geluk voelde ze niet. Ze bleef het gevoel houden dat ze een fout had gemaakt en niet zou krijgen waar ze op had gehoopt.
Oleg draaide zich naar Nadezjda:
— Alles is goed, — zei hij stijf.
— Het is nog niet te laat om te stoppen, — fluisterde Nadezjda.
— Nee. We spelen tot het einde.
Pas in het registratiezaaltje, terwijl hij in de verdrietige ogen van zijn nieuwe vrouw keek, besefte Oleg wat hij had aangericht.
— Ik zal je gelukkig maken, — sprak hij, en geloofde zijn eigen woorden.
Het gezinsleven begon. Olya en Nadezjda vonden snel een klik, konden goed met elkaar opschieten en vulden elkaar aan. Impulsieve Olya leerde haar emoties onder controle te houden, en Nadezjda regelde het huishouden vakkundig en stuurde iedereen onopvallend aan.
Als een bekwame econoom en specialist in boekhouding en belastingen bracht Nadezjda snel orde in de financiën. Na een half jaar openden ze een tweede winkel, en later richtten ze werkploegen op — nu verkochten ze niet alleen bouwmaterialen, maar deden ze ook aan renovaties. De winst groeide aanzienlijk.
Ze bleek een echte Vasilisa de Wijze te zijn — ze wist haar ideeën zo te presenteren dat Oleg ze voor zijn eigen hield. Het leek: leef en wees gelukkig. Maar Oleg worstelde ermee dat het duizelingwekkende gevoel dat hij met Masja had, ontbrak. Alles was geregeld, voorspelbaar, rustig. “Routine,” dacht hij, “die als een moeras trekt. Ik hou er niet van — dat zegt alles.”
Dankzij Nadezjda’s inzet bereikten ze een nieuw niveau — ze begonnen met de bouw van sleutelklare villa’s. Het eerste huis bouwden ze voor zichzelf.
Hoe beter het ging, hoe vaker Oleg aan Maria dacht: “Had ze toch maar even wat geduld gehad. Dan zou ze nu zien in welke auto ik rijd. En het huis — geen huis, maar een paleis!” — was hij trots op zichzelf. Steeds vaker dacht hij: “En als…”
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
