Hij was bijna twee jaar samen met Masja geweest. Hij hield waanzinnig veel van haar, was bereid de hemel te bewegen en zijn hele leven aan haar dromen aan te passen. Het leek hem dat het zou uitlopen op een huwelijk. Maar haar constante ontwijkingen om over het huwelijk te praten, irriteerden hem.
— Waarom zouden we nu trouwen? Ik ben nog niet eens klaar met mijn studie, en jouw bedrijf is niets bijzonders. Geen fatsoenlijke auto, geen eigen woning. En eerlijk gezegd wil ik niet met jouw zus in één keuken wonen. Als je dat huis niet had verkocht, zouden we nu geen problemen hebben, — dat antwoord kreeg hij vaak van Maria.
Oleg vond het pijnlijk, maar hij gaf toe dat er waarheid in haar woorden zat.
Hij en zijn zus Olya woonden in het ouderlijk appartement, de zaak begon net weer te leven, en hij was zelf nog student in zijn laatste jaar. Hij moest de leiding op zich nemen zonder zijn diploma af te wachten. Het huis werd in overleg met Olya verkocht: het was belangrijk om het familiebedrijf te redden. In een half jaar was er veel schulden opgebouwd, en beiden moesten nog studeren.
De verkoop maakte het mogelijk alle verplichtingen af te lossen, de voorraad van de winkel aan te vullen en zelfs wat geld achter de hand te houden.
Maria vond echter dat je in het heden moest leven, niet moest wachten op een denkbeeldige toekomst. Vanuit haar positie, met alle zorgen gedragen door haar ouders, klonk dat makkelijk. Oleg werd ineens volwassen — verantwoordelijkheden voor zijn zus, de zaak, het huishouden. Hij geloofde dat alles goed zou komen — een huis, een auto en een tuin.
Niets wees op problemen. Ze spraken af om naar de bioscoop te gaan, en Masja vroeg hem niet langs te komen — ze zou zelf wel komen. Oleg wachtte bij de bushalte, maar zag plotseling dat ze in een dure auto aankwam. Ze stapte uit, gaf hem een boek en zei:
— Sorry, we kunnen niet meer samen zijn. Ik ga trouwen, — en draaide zich naar de auto.
Oleg was sprakeloos. Wat kon er in die paar dagen dat hij weg was veranderd zijn? Toen hij thuis kwam, begreep Olya alles aan zijn gezicht:
— Weet je het al?
Hij knikte alleen.
— Ze trouwt met een rijke man. Ze vroeg me getuige te zijn — ik weigerde. Ze is een bedrieger! Achter jouw rug om draaide ze met hem…
Oleg omhelsde zijn zus en streek over haar hoofd:
— Rustig maar. Het komt wel goed met haar. En met ons — nog beter.
Daarna sloot hij zich een hele dag op in zijn kamer. Olya probeerde hem over te halen naar buiten te komen:
— Kom op, eet iets. Ik heb pannenkoeken gebakken…
Tegen de avond kwam hij naar buiten met vuur in zijn ogen:
— We gaan vertrekken.
— Waarheen? Wat heb je bedacht?
— Ik trouw met de eerste die ja zegt, — antwoordde Oleg koel.
— Zo kan het niet! Het gaat niet alleen om jouw leven, — probeerde zijn zus hem te stoppen.
— Jij gaat niet mee — ik ga alleen, — sprak hij beslist.
In het park waren veel mensen. Een meisje deed een handgebaar bij haar hoofd alsof hij gek was, een ander rende bang weg. Maar een derde keek hem in de ogen en zei “ja”…
— Hoe heet je, schoonheid?
— Nadezjda.
— Een verlovingsfeestje is op zijn plaats! — zei hij en trok Nadezjda samen met Olya mee naar een café.
Aan tafel viel een ongemakkelijke stilte. Olya wist niet wat ze zeggen moest. In Olegs hoofd woedden gedachten over wraak. Hij had al besloten: hij zou er alles aan doen dat zijn bruiloft op de vijfentwintigste zou plaatsvinden.
— Er zal vast een goede reden zijn waarom je een aanzoek hebt gedaan aan een onbekend meisje, — doorbrak Nadezjda de stilte. — Als het een impulsieve beslissing is, neem ik het je niet kwalijk en ga ik weg.
— Nee. Je hebt al je woord gegeven. Morgen dienen we de aanvraag in en gaan we kennismaken met je ouders.
Oleg knipoogde:
— Laten we in ieder geval eerst ‘jij’ zeggen.
De hele maand tot de bruiloft zagen ze elkaar elke dag, spraken ze en leerden ze elkaar beter kennen.
— Misschien wil je zeggen waarom het precies zo is? — vroeg Nadezjda eens.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
