Witte chrysanten. Ja, ooit waren dat haar lievelingsbloemen. Nu riepen ze enkel bittere associaties op. Maar de bloemen zelf waren niet schuldig aan menselijk verraad, en na een korte aarzeling nam ze de bos toch aan.
— Anja, geef me één enkele kans, ik smeek het je! — hij keek haar aan met een smekende blik die haar ooit tot tranen toe geroerd zou hebben. — We hebben zoveel samen meegemaakt! Je hield ooit van mij! En ik houd van jou, ik begrijp dat nu pas. We kunnen het nog steeds redden, dat zweer ik! Geen verwijten meer, geen gekwetstheid, geen derden. Ik heb alles beseft, ik ben veranderd, ik wil alleen nog met jou zijn!
Anna kon een glimlach niet onderdrukken. De ironie van de situatie was verbluffend. Ooit, lang geleden, had zij zelf in zijn schoenen gestaan, smekend om een kans om alles goed te maken, beter, attenter te zijn, hem te behagen. En hij had zich toen slechts koel afgewend en steeds nieuwe redenen voor kritiek gevonden. En nu sprak híj over een kans. Het was vreemd — en ergens ook medelijdenwekkend — om dit te horen van iemand die destijds opgelucht leek toen hun huwelijk uiteenviel.
— Je bent nu zo succesvol, je hebt alles bereikt! Mama zal blij zijn je weer te zien! Kom alsjeblieft terug naar mij!
Die laatste woorden brachten Anna aan het lachen — openlijk, zonder spoor van schaamte. Dáár was het: de ware reden voor dit plotselinge inzicht! Haar financiële zekerheid, haar status — dát was wat hem en zijn moeder aantrok. Galina Petrovna zal zich nu ongetwijfeld voor het hoofd slaan, spijt hebbend dat ze ooit zo lichtzinnig zo’n “veelbelovende” schoondochter had afgestoten.
— Je verspilt je tijd en energie, Mark, — haar stem klonk vast en definitief. — Je zei zojuist zelf het juiste: ik hield van je. Dat was vroeger. Nu heb ik een totaal ander leven — en in dat leven is voor jou geen enkele plek meer.
— Wie probeer je eigenlijk voor de gek te houden? Ik zie toch hoe je naar me kijkt! — in zijn stem klonken geïrriteerde tonen. — Ik wéét dat je al die tijd niemand hebt gehad. Geen enkele man! En weet je waarom? Omdat je diep vanbinnen nog steeds gevoelens voor mij koestert. Anja, hou nou eens op met die onneembare vesting te spelen! Nu staat niets ons meer in de weg om weer samen te zijn, zelfs mama staat volledig aan mijn kant. Kom op, laten we naar jou gaan… Ik heb je zo gemist.
Hij zette een stap naar voren, zijn hand strekte zich naar haar uit om haar te omhelzen. Anna deinsde instinctief achteruit, maar haar hak kwam ongelukkig terecht in de voeg tussen de stoeptegels en ze verloor haar evenwicht. Maar ze viel niet. Sterke, betrouwbare armen vingen haar op, een fractie van een seconde voordat ze had kunnen vallen. Ze hief haar hoofd op en ontmoette de blik van Michail, het hoofd van de logistieke afdeling, haar collega, met wie ze de laatste tijd niet alleen werkprojecten deelde, maar ook warme, vriendschappelijke gesprekken.
— Word je weer lastiggevallen door opdringerige aanbidders, Anja? — zei hij met een lichte, bemoedigende glimlach, terwijl hij haar nog steeds vasthield. — Hoe vaak moet ik het nog herhalen? Het wordt hoog tijd dat we onze relatie officieel maken, zodat de hele wereld weet dat jouw hart al lang bezet is.
Anna was een seconde lang van haar stuk gebracht, maar toen ze de steun voelde die van hem uitging, ging ze moeiteloos mee in het spel:
— Ja, ik denk dat je gelijk hebt. Het is tijd. Ben jij al klaar met je werkzaken?
Ze stonden naast elkaar, alsof ze Mark totaal vergeten waren, en vormden samen één geheel — een onzichtbare muur die hij niet kon doorbreken. Toen hij naar hen keek, naar die stille eensgezindheid, drong eindelijk met pijnlijke duidelijkheid tot hem door hoe zinloos zijn pogingen waren. Hij had zijn kans veel jaar geleden onherroepelijk verspild, en nu zou elk woord, ieder gebaar, slechts een zielige parodie op een relatie zijn. Hij draaide zich om en liep zwijgend, met gebogen hoofd, weg, zich mentaal al voorbereidend op de volgende lading verwijten van zijn moeder, die zo zeker was van zijn succes. Maar wat kon hij doen — je kunt verloren vertrouwen niet met geweld terugwinnen, en nog minder iemand dwingen om je opnieuw lief te hebben.
— Dank je wel, Michail, — zei Anna zacht, toen Mark uit het zicht verdwenen was. — Je hebt me echt gered.
— Met een simpel ‘dank je’ kom je er niet vanaf, — antwoordde hij nog steeds glimlachend, al las je in zijn ogen niet alleen een grapje, maar ook iets veel serieuzers. — Ik heb je zojuist, als je het niet vergeten bent, officieel ten huwelijk gevraagd, en jij hebt ja gezegd. Ik zou natuurlijk meteen kunnen voorstellen om naar het gemeentehuis te gaan, maar ik zal de zaken niet zó overhaasten. De waarheid is: ik vind je al heel lang leuk, maar ik wist niet zeker hoe jij erover dacht. Wat dacht je ervan om deze avond samen door te brengen? Iets gaan eten, of gewoon een wandeling maken?
— N-nu meteen? — vroeg ze verbaasd, terwijl ze voelde hoe een lichte blos zich over haar wangen verspreidde.
— Nu meteen, — knikte Michail. — Waarom niet? De werkdag is voorbij, en er ligt een hele avond voor ons die we zinvol én aangenaam met goed gezelschap kunnen doorbrengen.
Anna ging niet op zoek naar excuses om af te wijzen. Michail had al lang haar sympathie gewekt, en nu voelde ze dat ze klaar was om een stap te zetten richting nieuwe gevoelens — om definitief en onomkeerbaar een dikke punt te zetten achter het hoofdstuk dat “Mark” heette. Ze knikte, en haar glimlach was dit keer niet gespeeld, maar oprecht — recht uit haar hart, dat eindelijk bevrijd was van de zware last van het verleden.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
