— Ik miste jouw warmte, jouw zorg — zei hij met ijzige kalmte. — Dus moest ik dat ergens anders zoeken. En doe nu maar niet alsof jij het onschuldige lammetje bent. Je begrijpt zelf heel goed dat jij me ertoe hebt gedreven. Laten we dit onprettige incident gewoon vergeten en elkaar nog een kans geven om met een schone lei opnieuw te beginnen.
— Nee — haar stem klonk zacht, maar ongelooflijk vastberaden. — Er komen geen kansen meer. Ik zal nooit kunnen vergeven wat er is gebeurd.
— In dat geval zullen we de scheiding moeten regelen. Mama zal daar trouwens heel blij mee zijn. Jij was voor haar altijd een doorn in het oog. En weet je waar ik nu aan denk? Waarom heb ik dit zo lang verdragen? Ik gaf je de kans om je te verbeteren, en zó bedank je mij.
Hun wegen scheidden definitief. De eerste maanden werden voor Anna een ware beproeving. Ze balanceerde op de rand van wanhoop, haar gedachten waren verward en de wereld om haar heen leek grijs en vijandig. Ze was een schim van zichzelf geworden, en dwong zich met moeite om de simpelste dingen te doen. Maar op een dag, op het donkerste moment, klikte er iets in haar bewustzijn. Een plotseling, maar glashelder besef kwam tot haar: het probleem lag niet in haar. Het probleem lag in de mensen die zij uit naïviteit in haar leven had toegelaten, vertrouwend op een vluchtige opwelling van gevoelens. Haar ouders, die haar lijden zagen, deden alles wat ze konden om haar te steunen, en ze begreep dat ze al haar wilskracht moest verzamelen — voor hen. Ze moest terugkeren naar een normaal leven, naar de doelen en ambities die ze had vóór haar ontmoeting met Mark.
Drie jaar later keek Anna op haar mislukte huwelijk terug als op een waardevolle, zij het pijnlijke, levenservaring. Had ze spijt van die verloren jaren, van die onvervulde dromen? Misschien een beetje. Maar ze besefte: als het destijds niet was gebeurd, had het veel tragischer kunnen aflopen. Juist de ontmoeting met Mark had haar geleerd om mensen door tezien, blind vertrouwen los te laten en haar grenzen en waardigheid te leren bewaken.
Haar bliksemsnelle carrière was geen toevalstreffer, maar het resultaat van titanische inzet en onvermoeibare toewijding. Anna werkte dag en nacht, voerde haar taken met maximale inzet uit, en haar ijver bleef niet onopgemerkt door de directie. In die drie jaar wist ze financiële stabiliteit te bereiken: ze kocht zelf een gezellig appartement en een betrouwbare auto.
Goede bonussen, een waardige beloning voor haar werk — dat alles was een logische uitkomst van haar inspanningen. Nu droomde ze van een nieuwe stap: een buitenhuisje kopen voor haar ouders, zodat ze aan zee konden uitrusten. En wat haar persoonlijke leven betreft… Misschien zou ze ooit haar hart weer openstellen voor nieuwe gevoelens. Maar nu zou ze naar haar mogelijke uitverkorene kijken met een nuchtere, oplettende blik — zonder die roze bril die haar ooit had belemmerd om de ware aard van een mens te zien.
Ze schudde haar hoofd, alsof ze een betovering probeerde te verdrijven, en deed haar uiterste best om het toevallig opgevangen gesprek uit haar gedachten te bannen. Zelfs als Mark het inderdaad over haar had gehad, had hij niet de minste kans. Ze had één simpele waarheid stevig in zich opgenomen: mensen veranderen in wezen niet. Ze kunnen wel leren beter te doen alsof, hun ware bedoelingen verbergen, maar hun innerlijke ik blijft hetzelfde.
Opdat een mens werkelijk zou willen veranderen, moet er in zijn leven iets werkelijk ingrijpends gebeuren — een schok die hem dwingt al zijn waarden te herzien. Maar bij Mark was niets van dat alles gebeurd. Volgens gezamenlijke kennissen leefde hij nog steeds onder de strikte vleugels van zijn moeder, en was hij in de tussentijd twee keer getrouwd — en net zo snel weer gescheiden.
Anna was niet geïnteresseerd in de details van zijn leven; voor haar was dat hoofdstuk voorgoed afgesloten. Ze dacht dat ook hij haar allang uit zijn werkelijkheid had gewist. Maar een vaag voorgevoel vertelde haar dat het gesprek in het café wel degelijk over haar ging — en dat ze elkaar heel binnenkort weer recht in de ogen zouden kijken.
Haar voorgevoel bedroog haar niet. Er verstreken slechts drie dagen, en toen Anna het kantoor verliet en naar haar auto liep, versperde een bekende gestalte haar de weg. Mark stond daar met een enorme bos witte chrysanten. Ze wilde er niet eens over nadenken hoe hij had ontdekt waar ze werkte. Had hij haar gevolgd? Of had iemand van hun oude kennissen hem geholpen? Doen alsof ze hem niet zag of niet herkende, zou gewoon dom en belachelijk zijn. Al haar wilskracht verzamelend liep Anna langzaam naar hem toe, met een masker van kalme onverschilligheid op haar gezicht.
— Wat een onverwachte ontmoeting, — zei ze, terwijl ze probeerde haar stem gelijkmatig en neutraal te laten klinken. — Wacht je op iemand?
— Op jou, Anja. Ik mis je. Ik mis je verschrikkelijk — ons huis, alles wat we samen hadden, — zijn stem klonk overdreven zacht, bijna smekend. — Je kunt je niet voorstellen hoe leeg en vreugdeloos alles werd na onze breuk. Ik heb alles heroverwogen, ik begrijp nu hoe fout ik zat, hoe dom ik alles heb verwoest. Kijk, ik heb bloemen voor je meegebracht. Jouw favorieten.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
