Ze gaf geen antwoord. Ze plantte haar handen tegen zijn borst en duwde. Niet hard — maar vastberaden, zoals je een vastgelopen kast wegduwt. Valera, totaal niet voorbereid op fysiek verzet, struikelde achteruit, botste tegen zijn eigen tas en zakte er klungelig bovenop. Hij lag daar in het trappenhuis, tussen zijn rommel, vernederd en ontredderd.
Toen bleef er nog maar één doelwit over: Irina Pavlovna.
Ze stond in de gang, haar gezicht verwrongen van woede. Toen ze zag wat Sveta met haar zoon had gedaan, veranderde haar stem in puur, onverdund gif.
— Ik vervloek je! Hoor je dat, mormel, ik vervloek je! Jij gaat hier wegrotten, helemaal alleen! Geen man zal ooit nog naar je kijken! Hij zou allang bij je weg zijn als hij naar mij had geluisterd!
Sveta zette een stap in haar richting. Ze bewoog langzaam, met een angstaanjagende vastberadenheid. De schoonmoeder bleef schelden, maar week instinctief achteruit naar de uitgang.
— Jij komt nog naar ons kruipen op je knieën! Je zult om vergeving smeken, maar dan is het te laat! Wij zullen jou…
Ze maakte haar zin niet af.
Want toen Irina Pavlovna, nog steeds achteruitlopend, precies op de drempel stond, deed Sveta eindelijk datgene wat ze al tien jaar wilde doen. Ze sloeg niet. Ze duwde. Hard, ruw, met de zool van een huisslipper precies onderaan haar rug. Geen trap om pijn te doen — nee. Een vernederend, afkeurend duwtje, zoals je een opdringerig schoothondje wegjaagt.
Irina Pavlovna gaf een hysterisch gilletje van schrik en vernedering, verloor haar evenwicht en kukelde bijna boven op haar zoon.
Voor ze zich konden herstellen of nog één woord uitslaan, stapte Sveta terug de woning in.
De deur ging dicht. Niet met een klap — nee. Ze viel gewoon in het slot en sneed de buitenwereld af.
Klik. Sveta draaide het bovenste slot om.
Klik. En daarna het onderste.
Ze bleef staan in de gang, met haar rug tegen het koude hout van de deur. Aan de andere kant klonken nog steeds geschreeuw en bonzen, maar het klonk dof, alsof het uit een andere werkelijkheid kwam.
De lucht in het appartement was zwaar en verstikt, hij trilde nog van de echo van de ruzie, maar onder dat trillen doemde een oorverdovende, ongekende stilte op.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
