Ivan zweeg. Hij had geen argumenten meer, en beiden wisten dat.
— Lena, je kunt een oudere mens toch niet zomaar in de steek laten.
— Ik laat niemand in de steek. Ik laat alleen jou en je excuses achter.
— Wat bedoel je daarmee?
Jelena keek naar Maksims koffer, waar het strandspeelgoed al in lag. Vormen, een schepje, een opblaasbare dolfijn. De jongen liep er elke dag naartoe, raakte de speeltjes aan en vroeg wanneer ze eindelijk zouden vertrekken.
— Dat betekent dat ik niet langer jouw moeder ons leven laat dicteren. En de volgende keer, als dit weer gebeurt, ga ik zonder jou.
— Lena, wat zeg je nu?
— Ik zeg wat ik denk. Jouw moeder is zo gezond als een paard. Maar telkens wanneer we iets plannen zonder haar, zet ze een scène op.
— Ze zet geen scène op. Ze maakt zich echt zorgen.
— Zorgen? Waarover? Dat haar zoon een week met zijn vrouw en kind doorbrengt?
Ivan gaf geen antwoord. Hij liep zwijgend de kamer in en zette de televisie aan. Het gesprek eindigde zoals altijd — de man koos ervoor het probleem te vermijden in plaats van het op te lossen.
Jelena ging achter de computer zitten en opende de website van het reisbureau. Ze begon naar reizen voor twee te zoeken — moeder en kind. De prijzen bleken zelfs lager dan voor drie. Er waren nog plaatsen vrij, ze konden over drie dagen vliegen.
— Maksim, — riep Jelena haar zoon. — Wil je naar zee?
— Natuurlijk wil ik dat! — riep de jongen blij.
— Dan pak je spullen maar. Overmorgen vliegen we.
— En papa?
— Papa blijft bij oma. Wij gaan samen.
Maksim sprong op van vreugde. De langverwachte reis zou eindelijk doorgaan, ook al niet in volledige samenstelling.
De reis verliep geweldig. Maksim zag voor het eerst de zee, bouwde zandkastelen, verzamelde schelpen. Jelena ontspande voor het eerst in maanden — niemand die elk uur belde, niemand die klaagde over gezondheid, niemand die aandacht opeiste. Moeder en zoon zonnen, zwommen en gingen op excursies. De foto’s waren helder en gelukkig.
Ivan belde elke dag, vroeg hoe het ging. Informeerde naar het weer, naar de stemming van zijn zoon. Valentina Petrovna belde ook, maar minder vaak. Wonderlijk genoeg — de gezondheid van de schoonmoeder was plotseling verbeterd zodra haar zoon thuisbleef.
Na terugkomst voelde Jelena zich herboren. Maksim vertelde zijn vader enthousiast over de zee, liet schelpen zien, deelde indrukken. Ivan luisterde met weemoed — hij besefte dat hij belangrijke momenten uit het leven van zijn zoon had gemist.
— Hoe was de vakantie? — vroeg de man.
— Geweldig, — antwoordde Jelena kort.
— Mama voelde zich ook goed. Geen enkele aanval gehad.
— Wat interessant, — merkte zijn vrouw sarcastisch op.
Ivan begreep de hint, maar zweeg. Er viel niets te zeggen — de feiten spraken voor zich.
Een paar maanden later, in januari, stelde Jelena opnieuw een gezinsreis voor. Dit keer plande ze een skivakantie in de bergen. Maksim was al wat groter, hij kon leren skiën.
— Goed idee, — stemde Ivan toe. — We hebben al lang niet meer geskied.
Maar haar man sprak voorzichtiger, alsof hij een nieuwe aanval van zijn moeder verwachtte. En inderdaad, twee weken voor vertrek liet Valentina Petrovna zich weer horen.
— Vania, mijn bloeddruk schommelt weer, — klaagde de schoonmoeder aan de telefoon. — En in de stad is het glad. Ik durf niet naar buiten.
— Mama, wat zegt de dokter over je bloeddruk? — vroeg Ivan.
— Welke dokter? Ik heb toch gezegd — in de kliniek zijn ze onbeleefd. En privéartsen vragen woekerprijzen.
— Koop dan een bloeddrukmeter en meet zelf.
— Heb ik gedaan. Hij geeft steeds andere cijfers. Soms normaal, soms hoog. Ik begrijp er niets van.
Jelena luisterde mee en schudde haar hoofd. Het begon opnieuw. De schoonmoeder probeerde alweer de familieplannen te dwarsbomen met haar zogenaamd slechte gezondheid.
— Vania, ik overleef de eenzaamheid niet, — ging Valentina Petrovna verder. — Als mij iets overkomt terwijl jullie weg zijn, wie helpt me dan?
— Mama, je hebt buren, een telefoon. Je kunt de spoed bellen.
— Buren? Die zijn zelf ziek. En bij de spoed werken jonge dokters die oude mensen niet begrijpen.
Jelena hief plotseling haar hoofd en keek haar man recht aan. In haar ogen lag vastberadenheid. Ze was niet meer van plan dit te verdragen.
— Ivan, — zei Jelena beslist. — We gaan volgens plan.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
