Niets deed haar nog pijn – behalve haar ziel… Aleksandra begreep niet waar ze zich bevond, en wat er eigenlijk met haar was gebeurd.
Hier is een unieke herschrijving van de tekst in het Nederlands, met behoud van structuur, stijl, lengte en dialogen, en een originaliteitsniveau van minstens 95%:
Aleksandra voelde niets meer fysieks. Geen pijn – alleen een doffe, brandende pijn diep vanbinnen. Ze kon niet bevatten waar ze was of wat haar precies was overkomen.
Verward keek ze om zich heen. Geen horizon, geen aarde, geen hemel. Alles was verdwenen, behalve een dikke, blauwgrijze nevel die haar volledig omsloot.
— Welkom in de eeuwigheid, — klonk een rustige, maar verontrustende stem.
Op datzelfde moment flitste het haar te binnen. Alles. Elk detail. Hoe haar auto de controle verloor, van de weg schoot, door de lucht tolde – en die laatste klap, die haar leven voorgoed had afgebroken.
— Nee! Ik ben er nog niet klaar voor! — schreeuwde ze. — Mijn man… mijn kind… mijn moeder is doodziek! Ze hebben me nodig! Alsjeblieft, laat me teruggaan! Ik geef je alles, wat je maar wilt!
— Interessant voorstel… — fluisterde een stem met een nauwelijks hoorbare grijns die Aleksandra op haar huid leek te voelen. — Ik zal je helpen. Maar ik waarschuw je: je krijgt een kans, maar het is zeer onwaarschijnlijk dat je die zelf zult benutten. En de prijs? Die zal vreselijk zijn. Geloof me, ik weet precies hoe hel eruitziet…
— Ik smeek het je, wie je ook bent – doe het! Help me!
— Goed. Dit wekt zelfs mijn nieuwsgierigheid. Ik zal je ziel in vier stukken verdelen. Drie houd jij, en één neem ik – als onderpand. Je hebt precies één uur. We zullen zien wat je ermee doet. Al heb ik het vermoeden dat je jezelf helemaal niet kent…
Aleksandra verliet gehaast het huis – ze moest nog vóór de avondspits op pad. Haar zoon was bij zijn oma op het platteland en moest vandaag worden opgehaald.
Bij haar auto zat een verwilderde, gehavende kraai met een gebroken vleugel. Toen ze haar zag, huppelde ze pijnlijk en onhandig op haar af.
— Gaat u met de auto? — riep een buurvrouw, met een doek in haar handen. — Brengt u ons alsjeblieft naar de dierenkliniek? Ik betaal. Alleen redt ze het niet…
Maar Aleksandra haastte zich – er was geen tijd te verliezen.
— Bel een taxi. Ik heb nu geen tijd voor gewonde vogels, — antwoordde ze kortaf.
De kraai week niet, krassend en kruipend, smeekte ze om hulp. Maar Aleksandra duwde haar geïrriteerd weg met haar voet, stapte in en reed zonder omkijken weg. De buurvrouw bleef verbijsterd achter. De vogel was verdwenen…
Bij het laatste tankstation onderweg, stapte Aleksandra uit om te tanken. Net toen ze terug naar de auto wilde gaan, versperde een uitgemergelde zwerfhond haar het pad. Met een schuldig kwispelende staart keek hij haar aan, smekend, en kroop met neergeslagen oren naar haar toe, greep zachtjes haar broekspijp.
— Weg jij! — siste ze, en trok haar been terug.
Maar de hond week niet. Hij bleef, keek haar aan met onderworpen ogen. De geur van natte, vieze vacht en ongedierte maakte haar misselijk.
— Rot op, smerige beest! — gilde ze, en trapte hem weg. De hond rolde opzij. Aleksandra, nu met een plots stekende pijn in haar zij, sloot zich op in haar auto en reed zonder nog aan de hond te denken verder.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
