— Wat een gemiste kans, — zei de huishoudster eens terwijl ze op een appel beet, — had je maar geprobeerd de baas te vleien, misschien had hij je wat geld gegeven. — En wat dan? — haalde Mina haar schouders op. — Gaat hij met mij trouwen? De huishoudster barstte in lachen uit.
— Met jou? Zonder bruidsschat? Niemand neemt je echt!
Maar Mina deed haar werk trouw en bleef onaantastbaar.
Zo gebeurde het dat in 1710, op weg naar huis, prins Karl Friedrich Anhalt-Bernburg stopte bij het huis van de jager. Hij was weduwnaar met vijf kinderen, vijftien jaar ouder dan Mina… En dat kamermeisje met aristocratische manieren verbaasde en bewonderde hem.
Het meisje reageerde niet op zijn avances. Ze was trots! De prins moest verder reizen, maar Mina liet hem niet los.
En hij kwam terug.
En nog eens.
Mina gedroeg zich zoals altijd – beleefd, maar afstandelijk. Toch vond ook zij Karl Friedrich leuk! Maar ze kon haar waardigheid niet verliezen. Pas toen de prins haar een ring gaf en beloofde te trouwen, stemde ze toe haar werk op te zeggen en met hem mee te gaan. Dat werd meteen bekend in de omgeving. Er werd van alles over haar gezegd! Dat Mina expres valstrikken had uitgezet, dat iedereen in het jachthuis al “de verboden tuin betrad.” Toen, gekwetst, stond het meisje op een onderzoek: laat de prins zelf zien dat ze volkomen maagd was! In de herfst van 1710 gaf de vroedvrouw, na het onderzoeken van Mina, haar oordeel: “Ze is door niemand aangeraakt.”
Karl Friedrich was uitzinnig van vreugde! Hij sloot met zijn geliefde het huwelijk – al was het geheim! – en op 13 maart 1712 werd hun zoon Frederik geboren in het huis van de apotheker. Pas daarna dacht de prins aan de officiële erkenning van Mina. Ze kon niet in zo’n wankele positie blijven! Daarom vertelde Karl Friedrich alles aan zijn vader en broer.
— Kamermeisje? — riep zijn vader uit. — Je bent gek geworden!
Tevergeefs bracht Karl Friedrich zijn argumenten naar voren: ze was kuis, haar vader was kanselier, ze was geweldig en hij hield veel van haar, bovendien had hij met juristen gesproken over het ongelijke huwelijk. Er waren geen obstakels!
Maar de familie wilde niets horen. Toen moest Karl Friedrich de familie omzeilen en zich wenden tot de keizer van het Heilige Roomse Rijk. Deze bekeek de zaak aandachtig en hield rekening met de verdiensten van de prins, en besloot: het huwelijk mocht doorgaan. Mina kreeg de eretitel – gravin van Ballenstadt.
Deze titel droegen ook de twee zonen van de inmiddels gerespecteerde gravin. Mina was onberispelijk. En in 1718 gebeurde er nog een verandering in haar leven: het kamermeisje werd prinses na het overlijden van de oudere familieleden van Karl Friedrich. Het huwelijk, zoals je al vermoedt, was gelukkig. En toen Mina’s man overleed, zorgde hij voor zijn vrouw – ze kreeg 5000 thalers per jaar plus hetzelfde bedrag voor elk kind. De prinsentitel ging over op de zoon van Karl Friedrich uit het eerste huwelijk, maar de graven van Ballenstadt voelden zich niet benadeeld.
Mina sloot voorgoed haar ogen op 30 mei 1740. Ze zei altijd dat ze een heel goed leven had gehad en geen moment ervan betreurde…
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
