— Mam, genoeg, — mompelde Anton zonder zijn ogen van zijn bord op te heffen.
— Wat genoeg? Ik zeg de waarheid! Jouw vrouw ziet me niet eens als mens. Ze kookt maar wat, martelt het kind met haar lessen, en smijt geld over de balk.
— Valentina Jegorovna, ik werk als verpleegster in twee ploegen, onderhoud mijn kind helemaal zelf en doe ook nog eens alles in huis. Wat bevalt u daar niet aan? — kon Natalja zich niet langer bedwingen.
De schoonmoeder legde langzaam haar lepel neer en keek haar schoondochter met een zware blik aan.
— Wat mij niet bevalt, is dat jij vergeten bent in wiens huis je woont. Als ik wil, zet ik jou hier samen met je scharminkel buiten. Dit is mijn huis, mijn zoon heeft het mij cadeau gedaan!
— Mam! — Anton hief eindelijk zijn stem. — Wat zeg je daar nou?
— Wat? Ik zeg gewoon de waarheid! Het huis staat op mijn naam, ik ben hier de baas. En zij moet haar plaats kennen.
Dima keek angstig van zijn moeder naar zijn grootmoeder. De onderlip van de jongen begon te trillen…
— Dimoetsjka, ga naar je kamer en maak je sommetjes, — zei Natalja zacht.
Toen haar zoon wegging, stond ze van tafel op.
— Weet u wat, Valentina Jegorovna? Ik ben niet van plan dit nog langer te verdragen.
— Dan oprotten! — gilde de schoonmoeder. — Neem je scharminkel mee en verdwijn! Dit huis heeft mijn zoon aan míj gegeven!
Natalja stond langzaam van tafel op. In haar borst trok iets samen, maar ze rechte haar rug en keek haar schoonmoeder recht in de ogen. Ze zou deze vrouw niet het genoegen doen haar zwakte te zien.
— Goed, Valentina Jegorovna. Wij gaan weg.
— Precies zo! — riep de schoonmoeder triomfantelijk. — Geen profiteurs hier in huis! Zoek maar een andere dwaas die jouw snotneus wil verdragen!
— Mam, hou op! — probeerde Anton tussenbeide te komen, maar zijn moeder werd alleen maar feller.
— Zwijg! Ben je blind of zo? Zie je niet hoe ze je om haar vinger windt? Ze heeft zich met haar bastaard aan je vastgeklampt en mijn huis bezet!
— Ik ben geen bastaard! — klonk plotseling een dun stemmetje uit de gang.
Iedereen draaide zich om. Dima stond in de deuropening, zijn vuistjes gebald. Het gezicht van de jongen was rood aangelopen, zijn ogen glansden van tranen.
— Jij bent gemeen! Een gemene oma! Ik haat je!
Valentina Jegorovna hapte naar adem van verontwaardiging.
— Wat?! Hoe durf jij, snotaap! In mijn huis nog wel! Ik zal je!
De schoonmoeder liep naar de jongen toe, maar Natalja ging tussen hen in staan.
— Waag het niet mijn zoon aan te raken.
— Jouw zoon? Wie denk jij wel dat je bent? Niemand! Een zwerver! Met je bastaard zwierf je van huurhuis naar huurhuis, tot mijn dwaze zoon jou oppikte!
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
