— Neem je scharminkel mee en verdwijn hier, dit huis heeft mijn zoon mij cadeau gedaan! — krijste de schoonmoeder.
Natalja stond bij het fornuis en roerde in de soep, toen ze achter zich het bekende kuchje hoorde. Valentina Jegorovna kwam de keuken binnen met haar kenmerkende tred — langzaam en gewichtig, alsof ze een generaal was die zijn domeinen inspecteerde.
— Alwéér de aardappelen kapot gekookt, — de schoonmoeder keek over de schouder van haar schoondochter in de pan. — Is dit soms koken? Mijn Antosja houdt ervan als de aardappeltjes heel blijven, niet uit elkaar vallen.
Natalja bleef zwijgend de soep roeren. In een jaar samenleven onder één dak had ze geleerd niet te reageren op zulke opmerkingen. Of beter gezegd: ze probeerde het te leren.
— De soep wordt heerlijk, — Anton kwam de keuken binnen en gaf zijn vrouw een kus op de wang. — Het ruikt lekker.
— Dat komt alleen omdat jij honger hebt, — Valentina Jegorovna ging aan tafel zitten. — Eigenlijk had je eerst het vlees moeten aanbakken en dán pas in de soep doen. Dan smaakt het beter.
Anton haalde zijn schouders op en liep de keuken uit. Natalja draaide het fornuis uit en begon de tafel te dekken. Uit de naastgelegen kamer klonk de stem van de achtjarige Dima:
— Mam, mag ik na het eten naar Serjozja? Hij heeft een nieuwe bouwdoos!
— We zullen zien, maak eerst je huiswerk, — antwoordde Natalja.
— Huiswerk in de zomer? — Valentina Jegorovna sloeg haar handen in elkaar. — Een kind moet uitrusten! Je martelt de jongen met al dat studeren. In onze tijd renden kinderen de hele zomer buiten rond, en kijk, we zijn ook normale mensen geworden.
Dima verscheen in de deuropening van de keuken en luisterde naar het gesprek van de volwassenen.
— Dimotsjka, kom hier, — riep de schoonmoeder. — Oma geeft je een snoepje. Luister niet naar mama, in de zomer hoef je geen huiswerk te maken.
— Valentina Jegorovna, Dima en ik hebben afgesproken dat hij een uurtje per dag leest en wat sommen maakt, zodat hij zijn vaardigheden niet verliest voor school, — legde Natalja rustig uit.
— Juist, jullie hebben dat afgesproken! En mij heeft iemand iets gevraagd? Woon ik in dit huis of niet?
Natalja beet op haar tong. Dat argument gebruikte de schoonmoeder voortdurend sinds ze een jaar geleden bij hen was ingetrokken. Daarvoor, twee jaar na de bruiloft, hadden ze nog in vrede geleefd — Valentina Jegorovna kwam hooguit eens per week uit het naburige dorp, soms zelfs minder. Maar toen gebeurde wat Anton een “logische beslissing” noemde: zijn moeder verkocht haar huis en trok definitief bij hen in.
— Waarom zou ik alleen in een groot huis zitten? — had Valentina Jegorovna toen uitgelegd. — Hier is mijn kleinzoon vlakbij, en jullie hebben hulp. Ik ben toch geen vreemde.
Anton stemde meteen toe. Hij overlegde niet eens met zijn vrouw, maar stelde haar eenvoudig voor het voldongen feit — mama verhuist, dus de achterkamer moet vrijgemaakt worden. Natalja zweeg toen. Het huis was ruim genoeg, er was plaats zat. Bovendien hoopte ze dat de schoonmoeder inderdaad zou helpen — met Dima oppassen, of in het huishouden.
De werkelijkheid bleek anders. Valentina Jegorovna had geen haast om te helpen, maar voelde zich wél verplicht om elke stap van haar schoondochter van commentaar te voorzien. Hoe Natalja kookte — verkeerd. Hoe ze schoonmaakte — niet schoon genoeg. Hoe ze haar zoon opvoedde — te streng.
— Anton, zeg je vrouw dat ze het kind niet moet uithongeren! — riep Valentina Jegorovna richting de woonkamer. — Eerst eten, daarna al dat leren!
— Mam, bemoei je er alsjeblieft niet mee, — klonk Antons vermoeide stem. — Natasha redt zich wel.
De schoonmoeder snoof en legde demonstratief een hele handvol karamel voor Dima neer.
— Eet maar, kleintje. Oma zorgt wel voor je, aangezien mama met haar onzin bezig is.
Natalja zette de borden met zoveel kracht op tafel dat ze rinkelden. Dima keek geschrokken naar zijn moeder, daarna naar zijn oma.
— Ik eet de snoepjes later wel, na het eten, — zei de jongen zacht.
— Goed zo, lieverd, — Natalja streek hem over zijn hoofd. — Ga je handen wassen.
Toen Dima weg was, trok Valentina Jegorovna haar lippen samen.
— Zet je het kind tegen mij op?
— Ik zet niemand tegen iemand op. Er zijn gewoon regels die Anton en ik hebben afgesproken.
— Met Anton? — de schoonmoeder lachte. — Mijn zoon heeft nooit regels opgesteld. Dat zijn allemaal jouw verzinsels. Ik ken dat soort moeders wel — met jouw regeltjes maak je van een kind nog een zenuwlijder.
Natalja haalde diep adem. Discussie had geen zin. Dat had ze in een jaar wel begrepen. Elke poging om haar standpunt te verdedigen eindigde ermee dat Valentina Jegorovna eraan herinnerde dat het huis op haar naam stond.
Het verhaal met het huis was een aparte pijn. Toen Natalja na de bruiloft bij Anton introk, schonk ze geen aandacht aan zijn woorden dat het huis op naam van zijn moeder stond.
— Zo is het veiliger, — legde Anton toen uit. — Je weet maar nooit, van mijn moeder neemt niemand iets af. Het is gewoon een formaliteit, het huis heb ík gebouwd, mijn geld zit erin.
Natalja geloofde hem. Zelf had ze niets — na haar scheiding had ze de eenkamerflat aan haar ex-man gelaten, gewoon om de echtscheiding sneller rond te krijgen. Met Dima huurde ze een woning, tot ze Anton ontmoette.
De eerste twee jaar leken een sprookje. Anton ging goed met Dima om, de jongen hechtte zich aan zijn stiefvader. Het huis was gezellig, met een groot erf. Natalja legde een moestuin aan, plantte bloemen. Het leek alsof het leven eindelijk op de rails stond.
En toen arriveerde Valentina Jegorovna met haar koffers.
— Ik heb het recht om in mijn eigen huis te wonen! — verklaarde ze toen, bij het zien van het onthutste gezicht van haar schoondochter. — Of ben jij ertegen dat een moeder bij haar eigen zoon woont?
Anton sloeg toen zijn arm om Natalja heen en fluisterde:
— Heb even geduld, ze zal wennen en tot rust komen.
Maar de schoonmoeder werd niet rustiger. Integendeel, met elke maand gedroeg ze zich steeds zelfverzekerder. Ze zette de meubels in de woonkamer naar haar eigen smaak. Gooide de gordijnen weg die Natalja had uitgezocht en hing haar eigen op — met enorme rozen erop. Ze nam de beste stoel bij de televisie in beslag en keek daar urenlang series op maximaal volume.
— Anton, wil je misschien met je moeder praten? — vroeg Natalja op een avond. — Ze zet de hele dag de tv niet uit, Dima kan zo zijn huiswerk niet maken.
— Ach kom, laat haar kijken. Wat moet ze anders doen? — wuifde haar man weg. — En trouwens, stel je niet zo aan. Mama gedraagt zich normaal, jij bent gewoon te gevoelig.
Natalja zweeg toen. Wat viel er nog te zeggen? Anton adoreerde zijn moeder, en in elk conflict koos hij automatisch haar kant. Zelfs wanneer Valentina Jegorovna het duidelijk te bont maakte.
Zoals vorige maand, toen de schoonmoeder een scène maakte omdat Natalja nieuwe sportschoenen voor Dima had gekocht.
— Verkwister! — schreeuwde Valentina Jegorovna door het hele huis. — Geld over de balk smijten! Mijn Antosja liep drie jaar in dezelfde schoenen, en dat ging prima!
— Het is mijn geld, ik heb het zelf verdiend, — probeerde Natalja uit te leggen.
— Jouw geld? In mijn huis bestaat er geen van jou en van mij! Alles is gemeenschappelijk! En hou op met je eigen regels hier in te voeren!
Anton liep toen gewoon naar de garage. Hij kwam pas na twee uur terug, toen de ruzie al voorbij was. Hij deed alsof er niets gebeurd was.
Tijdens het avondeten bleef Valentina Jegorovna jammeren:
— In onze tijd hadden vrouwen nog respect voor hun mannen. En nu? Iedereen meent het zelf beter te weten, niemand luistert meer naar iemand.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
