De liefde werd nog intenser toen Katalin hem op een avond vertelde dat ze zwanger was. “Het mooiste nieuws ooit,” zei Zsolti. Maar het geluk was van korte duur.
Verdwenen – en doodverklaard
Op een dag kwam Katalin niet meer thuis. Haar telefoon stond uit. Op de deur lag een briefje: “Zoek me niet. Ik moet je beschermen.” Twee weken later kreeg Zsolti te horen dat ze omkwam in een auto-ongeluk. Officieel had ze ‘de controle over het stuur verloren’, maar Zsolti geloofde daar geen woord van.
Aangedaan en onder invloed bezocht hij de vader van Katalin. Wat er die nacht precies gebeurde, blijft vaag — maar László Szűcs eindigde met een hoofdwond in het ziekenhuis, en Zsolti kreeg vijf jaar gevangenisstraf.
Vijf jaar stilte en schaduw
Tijdens zijn tijd in de gevangenis schreef Zsolti geen enkele brief. Niet naar vrienden, niet naar familie. Hij leefde als een schim — aanwezig, maar zonder leven. Zijn medegevangenen beschreven hem als iemand die ademde, maar niet écht leefde.
Tot op een dag de deuren van de gevangenis opengingen. Hij was vrij. Maar waarvoor?
Niet naar huis – maar naar haar graf
Zsolti besloot niet naar huis te gaan. Eerst moest hij naar Katalins graf. De steen was verweerd, maar de inscriptie was nog duidelijk: “Jij was het licht in mijn leven.” Zachtjes knielde hij neer en fluisterde: “Kati… Ik ben terug. Het is te laat, dat weet ik. Maar… het spijt me.”
Op dat moment sprak een oudere vrouw hem aan. Ze heette Terike, vroeger de kinderoppas van Katalin. In haar hand: een vergeelde envelop. “Ze gaf deze aan mij. Ik mocht hem pas geven als jij vrij zou zijn.”
Zsolti opende de brief met bevende vingers. Het handschrift was onmiskenbaar. Katalin.
De onthulling die alles veranderde
In de brief vertelde Katalin waarom ze was verdwenen. Haar vader had iemand ingehuurd — een man met een duister verleden. Ze was bang dat Zsolti iets zou overkomen. Om hem te beschermen, deed ze alsof ze dood was. Ze nam een nieuwe identiteit aan en begon een nieuw leven. Alleen… was ze niet alleen.
Katalin had hun kind gekregen.
“Zsolti, je hebt een zoon. Kristóf. Hij is nu vier en een half. En hij lijkt zo op jou dat ik soms moet huilen als ik hem zie.”
Ze durfde nooit contact op te nemen. Maar nu Zsolti vrij was, gaf ze hem een keuze: als er nog een vonkje liefde over was, mocht hij hen opzoeken. Het adres stond op de achterkant van de brief.
Zsolti kon slechts fluisteren: “Ze leeft…” Terike knikte. “Ze wachten op je, jongen. Allebei.”
Een nieuw begin
Een week later stond Zsolti voor een klein wit huisje met een tuin vol rozen en een schommel. In zijn hand: een knuffelbeertje. Toen ging de deur open. Katalin stond daar. Niet veel veranderd. Alleen haar ogen waren moe.
Ze glimlachte. “Ik wist dat je zou komen.”
Een klein jongetje rende de tuin in. “Mama, wie is die meneer?” Zsolti zakte op zijn knieën.
– “Hoi Kristóf… Ik ben je papa.”
De jongen keek nieuwsgierig, zonder angst. Hij raakte Zsolti’s hand aan. “Je hand is warm. Net als de mijne.”
Katalin begon te huilen. En in dat moment wist Zsolti: hij had misschien alles verloren, maar hij had ook iets teruggekregen. Iets echts. Iets dat opnieuw opgebouwd kon worden.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
