Nadat ik het gesprek van de zus van mijn man had afgeluisterd, die besloot mij mijn appartement af te nemen – verraste ik haar met een onverwachte tegenzet
Marina schoof de vuile borden in de vaatwasser en zette het snelle wasprogramma aan. Het vrijdagdiner was geslaagd: Igor zat haar beroemde paddenstoelentaart gretig te verorberen. Zelfs Nastja, die altijd haar neus ophaalde voor elk gerecht van “die parvenue”, zoals ze Marina achter haar rug noemde, at twee stukken.
— Ik ga douchen, — riep Igor vanuit de gang. — Morgen voetbal met de jongens, moet uitgerust zijn.
— Ga maar, — Marina wuifde hem weg en begon het aanrecht schoon te maken.
Nastja zat in de woonkamer, verdiept in haar telefoon. Ze was gisteravond aangekomen — zoals gewoonlijk zonder waarschuwing, zoals gewoonlijk met een hoop tassen en zoals gewoonlijk met een zuur gezicht. “Even een weekendje logeren”, zie je.
— Wil je thee? — vroeg Marina, terwijl ze haar hoofd om de deur stak.
— Nee, — snauwde Nastja, zonder op te kijken.
Marina haalde haar schouders op en ging terug naar de keuken. Ze was eraan gewend. Drie jaar huwelijk hadden haar geleerd niet te reageren op de steken van haar schoonzus. Igor zei altijd: “Nastjoesjka is gewoon een stekelvarken, maar ze kalmeert snel. Trek je er niets van aan.”
Uit de badkamer klonk het geluid van stromend water. Marina zette de waterkoker aan en opende het bovenkastje om haar favoriete mok te pakken. Toen hoorde ze Nastja’s stem uit de woonkamer:
— Mam, hoe gaat het daar? Ja, ik ben bij hen… Nee, ze heeft weer dat rotzooi gekookt… Luister, ik heb met een advocaat gesproken.
Marina verstijfde met de mok in haar hand. Nastja ging over op fluistertoon, maar in het stille appartement waren de woorden duidelijk hoorbaar.
— Ja, het kan via de rechtbank… Omdat het appartement van oma naar Igor is gegaan, niet naar hen beiden… Nee, dat domme wijf heeft geen idee dat ze kan worden uitgeschreven… Igor tekent alles als je het hem goed vraagt…
De mok gleed uit Marina’s handen en viel met een klap op de grond, in stukken.
— Wat is daar? — Nastja’s stem werd onmiddellijk harder.
— Ik liet de mok vallen, — wist Marina uit te brengen, terwijl ze voelde hoe het koud werd van binnen.
Het appartement… Een driekamerwoning in het centrum, waar zij en Igor al drie jaar woonden. Een cadeau van zijn oma. “Voor het jonge stel,” had het oude dametje gezegd. En nu wil die slang haar eruit zetten?
— Typisch jij, — Nastja verscheen in de deuropening van de keuken. — Je hebt echt twee linkerhanden.
— Sorry, ik was even afgeleid, — Marina boog zich neer om de scherven op te rapen, blij dat Nastja haar gezicht niet kon zien.
— Waarom zo’n rommel? Pak een blik en veger.
Braaf haalde Marina het blik en de borstel. Haar handen trilden.
— Waarom tril je? — kneep Nastja haar ogen samen. — Je liet gewoon iets vallen, niets bijzonders.
— Ik… schrok gewoon, — loog Marina.
— Ah, natuurlijk. Ons watje, — snoof Nastja en keerde terug naar de woonkamer.
In Marina’s hoofd was maar één gedachte: “Ze willen me eruit zetten. Uit mijn huis. Daarom is Nastja opeens gekomen…”
Igor kwam uit de badkamer, neuriënd.
— O, mok laten vallen? — hij glimlachte. — Geeft niets, we kopen er nog tien.
— Ja, — Marina probeerde terug te glimlachen.
Igor kuste haar op het hoofd en verdween naar de slaapkamer.
Die nacht deed Marina geen oog dicht. Naast haar lag Igor rustig te slapen, terwijl zij naar het plafond staarde en dacht. Moest ze het hem vertellen? Maar hij adoreert zijn zus en beschermt haar altijd. Klagen bij haar schoonmoeder? Die zat vast met Nastja onder één hoedje! Ze was altijd koel tegen haar, al probeerde ze het te verbergen.
“Ik moet zelf iets doen,” besloot Marina tegen de ochtend. Alleen, wat?
’s Ochtends sprong Marina als eerste uit bed en sloop op haar tenen naar de keuken. Haar handen trilden zo dat ze twee keer misgreep met de lepel in de koffiekop.
— Rustig, — fluisterde ze tegen zichzelf. — Denk na.
Haar blik viel op het visitekaartje van een jurist dat sinds vorige maand op de koelkast lag. Sergej Valentinovitsj had hun buurvrouw geholpen bij een boedelscheiding. Marina pakte haar telefoon.
— Goedemiddag! Spreek ik met Sergej Valentinovitsj? U spreekt met Marina Kotova, de buurvrouw van Olga Petrovna.
Ze sprak zacht, bijna fluisterend, terwijl ze steeds naar de deur keek.
— Ik heb dringend een advies nodig. Kan dat vandaag? Om één uur? Perfect!
Igor kwam slaperig de keuken in, met een kussenspoor op zijn wang.
— Goedemorgen, — hij boog zich voor een kus. — Waarom ben je zo vroeg opgestaan?
— Ach… Ik was gewoon wakker, — Marina wendde haar blik af. — Igor, ik ga vandaag even naar een vriendin, goed? We hebben elkaar lang niet gezien.
— Welke vriendin?
— Lenka, — flapte ze eruit.
— Ah, prima, — hij gaapte. — Ik ga met Nastja naar de film. Ze vroeg er gisteren om.
“Natuurlijk vroeg ze dat,” dacht Marina, maar ze zweeg.
Op het kantoor van de jurist rook het naar koffie en papier. Sergej Valentinovitsj, een kalende man met een bril, luisterde aandachtig naar haar verhaal.
— Zo, zo. Dus het appartement is van de oma van uw man… En u staat daar ingeschreven?
— Ja, direct na het huwelijk.
— En het eigendom, hoe is dat geregeld?
— Wat bedoelt u?
— Staat het eigendom op naam van iemand? Schenkingsakte? Testament?
Marina knipperde verward.
— Ik weet het niet… Igor regelde alles.
De jurist zuchtte.
— Kijk, Marina. Het eerste wat u moet doen, is uitzoeken wie de eigenaar is. Als alleen uw man – dan heeft u een probleem. Als jullie samen – dan kan zijn zus niets.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
