Seryozha bleek ongelooflijk getalenteerd. Hij studeerde gretig, haalde wat hij gemist had in, volgde enkele klassen extern en werd toegelaten tot een prestigieuze economische universiteit met een beurs.
Marina stond niet stil: ze behaalde een tweede diploma en richtte een klein maar succesvol adviesbureau op. Het leven dat ooit verwoest leek, kreeg opnieuw vorm, betekenis en warmte.
Bijna tien jaar later. Een lange, fitte jonge man in een perfect zittend pak streek zijn stropdas recht voor de spiegel. Het was Seryozha. Vandaag kreeg hij zijn diploma met lof — als beste student van de faculteit.
— Mam, hoe zie ik eruit? — vroeg hij terwijl hij zich naar Marina omdraaide.
— Zoals altijd — perfect, — glimlachte ze trots naar hem. — Maar niet te arrogant worden.
— Ik ben niet arrogant, ik constateer slechts een feit, — knipoogde hij. — Trouwens, Lev Igorevich heeft weer gebeld. Waarom heb je geweigerd? Hij is een goede man, en het is duidelijk dat hij je leuk vindt.
Lev Igorevich — hun buurman, een beleefde professor — had al een tijdlang verlegen geprobeerd Marina het hof te maken.
— Vandaag heb ik iets belangrijkers, — wuifde ze af. — Mijn zoon krijgt zijn diploma. Laten we gaan, anders komen we te laat.
De aula was overvol. In de eerste rijen zaten ouders, docenten en vertegenwoordigers van grote bedrijven — “talentjagers”. Marina zat in de vijfde rij, haar hart vol trots.
En plotseling stokte haar blik. Op het podium, tussen de uitgenodigde werkgevers, herkende ze Andrej. Hij was ouder geworden, wat voller, maar zijn zelfvoldane glimlach bleef hetzelfde. Haar hart stokte even — maar begon daarna rustig weer te kloppen. Angst was er niet. Alleen een koele, bijna wetenschappelijke nieuwsgierigheid.
Een van de leidinggevenden nam het woord voor de begroeting. Zelfverzekerd stapte Andrej het podium op — eigenaar van een bloeiend financieel bedrijf. Hij sprak lang, pompeus, schilderde de glanzende toekomst in zijn bedrijf en beloofde jonge specialisten carrière, geld en prestige.
— Wij zoeken alleen de besten! — verkondigde hij. — En we zijn bereid alle deuren voor jullie te openen!
Eindelijk werd de beste student op het podium geroepen — Seryozha Marinov. Hij stapte op de tribune, zelfverzekerd en rustig, en liet zijn blik over de zaal gaan. Stilte daalde neer.
— Geachte docenten, vrienden, gasten, — begon hij helder en evenwichtig. — Vandaag is een belangrijke dag voor ons. We betreden een nieuw leven. En ik wil één verhaal vertellen. Over hoe ik hier terecht ben gekomen. Ooit was ik een dakloos jongetje, levend op straat.
Een zacht gefluister ging door de zaal. Marina hield haar adem in. Ze wist niet wat hij ging zeggen.
Seryozha sprak verder, en er klonk staal in zijn stem. Hij vertelde hoe een vrouw hem ooit oppikte, vies en hongerig, dezelfde dag dat haar man haar zonder geld, zonder werk, zonder toekomst uit huis had gezet. Hij noemde geen namen, maar zijn blik was gericht op één punt — op de verbleekte Andrej.
— Deze man zei tegen haar dat ze op vuilnisbelten zou moeten bedelen, — sprak Seryozha. — En op een bepaalde manier had hij gelijk. Want juist op de “vuilnisbelt” van deze wereld vond ze mij. En ik wil vandaag, vanaf dit podium, hem bedanken. — Pauze. Directe blik. — Dank u, meneer Andrejev, voor uw wreedheid. Dank dat u uw vrouw de straat opstuurde. Zonder u zouden mijn moeder en ik elkaar nooit hebben ontmoet. En ik zou nooit zijn geworden wie ik nu ben.
De zaal verstijfde. Toen — een gezoem, als een explosie. Alle ogen gericht op Andrej, rood van woede en schaamte.
— Daarom, — beëindigde Seryozha, — verklaar ik publiekelijk dat ik nooit zal werken in het bedrijf van iemand met zulke morele principes. En ik raad mijn medestudenten aan goed na te denken voordat ze hun lot met hem verbinden. Dank u.
Hij daalde van het podium onder oorverdovend applaus — eerst aarzelend, daarna steeds luider, krachtiger. De reputatie van Andrej, opgebouwd op pronkerige rijkdom, stortte in vijf minuten in. Seryozha liep naar Marina, omhelsde haar — verlegen, huilend, stralend van trots — en samen verlieten ze de zaal, zonder om te kijken.
— Mam, — zei hij in de garderobe, terwijl hij haar jas aanreikte. — Bel Lev Igorevich.
Marina keek naar haar zoon — volwassen, sterk, goedhartig. In zijn ogen: liefde, dankbaarheid, vertrouwen. Voor het eerst in lange jaren voelde ze zich gelukkig. Echt, onvoorwaardelijk.
Ze pakte haar telefoon en glimlachte:
— Goed. Ik ga akkoord met het diner.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
