Voor de portiek bleef hij een seconde staan, in gedachten afwegend wat hij zijn vrouw zou zeggen. Hij liep de trap op en opende de deur.
– Hoi, – zei Boetsjin. – Vera, ben je thuis?
– Thuis, – antwoordde zijn vrouw flegmatiek. – Hoi. Dus, gaan we escalopes bakken of niet?
Boetsjin nam zich voor om recht op zijn doel af te gaan – vastberaden, kordaat, als een man! Een punt te zetten achter zijn dubbelleven, zolang de kussen van zijn minnares nog warm op zijn lippen lagen, voordat hij opnieuw werd meegesleurd in het moeras van de alledaagsheid.
– Vera, – Boetsjin schraapte zijn keel. – Ik ben gekomen om je te zeggen… dat we uit elkaar moeten gaan.
Vera nam het nieuws buitengewoon kalm op. Het was überhaupt moeilijk om Vera Boetsjin uit haar evenwicht te brengen. Ooit had Boetsjin haar daarom zelfs “Vera de Koele” genoemd.
– Wat bedoel je daarmee? – vroeg Vera vanuit de deuropening van de keuken. – Moet ik dan geen escalopes bakken?
– Doe wat je wil, – zei Boetsjin. – Als je wilt, bak je ze. Als je niet wilt, laat je het. Maar ik ga weg, naar een andere vrouw.
Na zo’n verklaring vliegen de meeste vrouwen hun man aan met een koekenpan. Of ze maken een woedende scène. Maar Vera hoorde niet bij die meerderheid.
– Wat een ophef om niks, – zei ze. – Heb je mijn laarzen van de schoenmaker gehaald?
– Nee, – stamelde Boetsjin. – Als het zo belangrijk is, rijd ik meteen en haal ze op!
– Ohoho… – mompelde Vera. – Jij bent echt hopeloos, Boetsjin. Stuur een dwaas op pad voor laarzen en hij komt met de oude terug.
Boetsjin voelde zich gekrenkt. Het leek alsof het hele gesprek over hun breuk niet verliep zoals het hoorde. Het ontbrak aan emotie, passie, woedende beschuldigingen! Al kon je dat ook moeilijk verwachten van zijn kille vrouw, bijgenaamd Vera de Koele.
– Ik heb het gevoel dat je me niet hoort, Vera! – zei Boetsjin. – Ik verklaar officieel dat ik wegga naar een andere vrouw. Ik verlaat je, en jij hebt het over laarzen!
– Precies, – zei Vera. – In tegenstelling tot mij kun jij gaan en staan waar je wil. Jouw laarzen zijn tenminste niet bij de schoenmaker. Waarom zou je niet gaan?
Ze waren al lang samen, maar Boetsjin wist nog steeds niet wanneer zijn vrouw ironisch was en wanneer ze serieus sprak. Destijds was hij juist gevallen voor Vera’s gelijkmatige karakter, haar conflictvermijdende aard en spaarzaamheid met woorden. Bovendien speelden haar degelijke huishoudelijkheid en aantrekkelijke vormen ook een grote rol.
Vera was betrouwbaar, trouw en koel als een anker van dertig ton. Maar nu hield Boetsjin van een ander. Hartstochtelijk, zondig en zoet! Daarom moest hij duidelijkheid scheppen en koers zetten naar een nieuw leven.
– Dus, Vera, – zei Boetsjin met een toon van plechtigheid, droefenis en spijt. – Ik ben je overal dankbaar voor, maar ik vertrek, want ik hou van een andere vrouw. En niet meer van jou.
– Nou zeg, – zei Vera. – Hij houdt niet meer van me, de halve zool. Mijn moeder hield bijvoorbeeld van de buurman. En mijn vader hield van domino en wodka. En kijk wat een prachtmens ik geworden ben.
Boetsjin wist dat het moeilijk was om met Vera in discussie te gaan. Elk woord van haar was als een loden gewicht. Zijn oorspronkelijke vuur was volledig verdwenen, de zin om ruzie te maken weggevloeid.
– Verotsjka, je bent inderdaad geweldig, – zei Boetsjin zuur. – Maar ik hou van een ander. Hartstochtelijk, zondig en zoet. En ik ben van plan naar haar toe te gaan, begrijp je?
– Een ander – wie dan? – vroeg zijn vrouw. – Die Natasja Krapivina soms?
Boetsjin deinsde achteruit. Een jaar geleden had hij inderdaad een geheime affaire met Krapivina, maar hij had er geen idee van dat Vera haar kende!
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
