“Nadat de echtgenoot een herenhuis van 20 miljoen dollar voor zijn maîtresse had gekocht, wachtte de vrouw vijf dagen lang in onbewogen stilte. Toen verscheen ze, vergezeld door twee onontkoombare figuren. De vraag van haar zoon: ‘Is deze vrouw onze dienstmeid, mama?’ schokte iedereen en markeerde het begin van een bitter einde…”

De rijke geur van cederhout en Italiaans leer vulde het kantoor van Héctor Salgado. Vanuit het raam op de 35e verdieping ontvouwde Mexico-Stad zich als een schaakbord van macht en ambitie. Héctor nipte aan zijn zwarte koffie en bekeek met een tevreden glimlach zijn computerscherm.

Het nieuwe vastgoedproject in Santa Fe had de verwachte winst verdubbeld.
Maar zijn ware overwinning was iets heel anders: hij had zojuist de koopovereenkomst getekend voor een herenhuis ter waarde van 20 miljoen peso.

Het was niet voor zijn vrouw.

Het was voor Valeria.

Tegenover hem zat Elena, zijn wettige echtgenote van vijftien jaar, volkomen kalm. Ze bladerde rustig door een architectuurmagazine, alsof er niets bijzonders was gebeurd.

Die kalmte… irriteerde hem.

‘Heb je niets te zeggen?’ vroeg Hector, terwijl hij de beker met een doffe klap neerzette.

Elena sloeg langzaam haar blik op, alsof hij slechts een meubelstuk was.

—Wat zeg je nou, Hector? Dat je weer een peperduur pand hebt gekocht? Je bent altijd al een… vrijgevige man geweest.

Het woord ‘gul’ kwam aan als een messteek.

‘Ik heb het niet over geld,’ antwoordde hij minachtend. ‘Ik heb het over de vrouw. Je weet dondersgoed voor wie dat huis is.’

Elena glimlachte nauwelijks. Een glimlach die haar ogen niet bereikte.

—Ah… zij. Het ‘welgestelde meisje’, de dochter van een zogenaamd belangrijke zakenpartner. Degene met wie je maandenlang achter mijn rug om ‘aan het kennismaken’ was. Dacht je soms dat ik blind was?

Hector leunde arrogant achterover in zijn stoel.

—Dus je weet wel… en je zit daar nog steeds tijdschriften te lezen? Wat had je dan verwacht? Dat je zou huilen? Dat je een scène zou maken? Dat je zou smeken? Ik was helemaal voorbereid op het klassieke drama van de bedrogen vrouw.

Elena sloot het tijdschrift zorgvuldig en legde het op het bureau.

—Je script is achterhaald, Hector. Het is iets wat je in een goedkope soapserie zou zien. Ik hoef mezelf niet te vernederen om iemand te behouden.

Hij stond op.

—Ik heb er geen bezwaar tegen dat u het huis koopt. Sterker nog, ik vind het een interessante investering. Het maakt niet uit op wiens naam het staat.

Hector fronste zijn wenkbrauwen.

—Valeria zegt dat ze me begrijpt. Dat ze gecultiveerd en elegant is, uit een goede familie komt. Niet zoals jij…

Elena haalde haar schouders op.

—Natuurlijk. Ik was gewoon de ‘praktische’ echtgenote: ik heb je twee kinderen gegeven, het bedrijf met je opgebouwd, de financiën beheerd terwijl jij met een andere vrouw over het leven filosofeerde. Maar het is jouw beslissing. Ik respecteer die.

Hij liep naar de deur.