‘Nog geen tijd gehad om me om te kleden. De salades moeten af, de taart moet nog versierd…’
‘En Sergej? Helpt hij niet?’
‘Hij is… bezig.’
Uit de woonkamer klonk een luide stem: ‘Wat doe je nou, gek!’
‘Ik snap het al…’ zei Lena droog. ‘We gaan eraan beginnen.’
Ze liep vastberaden naar de woonkamer. Natalia hoorde haar iets streng zeggen, maar kon het niet verstaan. Even later kwam Sergej met een schuldig gezicht de keuken binnen.
‘Wat moet ik doen?’
‘Dek de tafel in de woonkamer,’ zei ze zacht. ‘Lena helpt je wel.’
De volgende twee uur verliepen relatief rustig. Met Lena als aanvoerder legde Sergej borden en bestek neer, hoewel hij steeds weer naar de tv gluurde. Tegen vijf uur was bijna alles klaar. Toen pas voelde Natalia hoe moe ze was. Haar rug deed pijn, haar benen voelden loodzwaar – en de avond moest nog beginnen.
‘Ga je omkleden,’ zei Lena en klopte haar op de schouder. ‘Ik maak de salades wel af.’
Natalia ging naar de slaapkamer. In de kast hing een nieuwe, marineblauwe jurk – elegant, met een subtiele halslijn, perfect voor een feest. Maar zonder make-up en haar leek ze niet zoals ze zich had voorgesteld. Uiteindelijk trok ze haar eenvoudige zwarte jurk aan, deed wat lipstick op en kamde snel haar haar. Ze kwam net terug toen de eerste gasten binnenkwamen.
Om zes uur was het huis vol. Haar ouders, collega’s, oude vrienden. De kinderen kwamen terug – Polina met een taart uit de bakkerij, Kirill met een kaartje dat hij waarschijnlijk net gekocht had.
Natalia nam de felicitaties in ontvangst met een glimlach die pijn deed. Haar hoofd bonkte, maar ze had geen tijd om zelfs maar een paracetamol te zoeken. Sergej veranderde ineens in de perfecte gastheer – hij glimlachte, schonk drankjes in, legde een arm om haar heen…
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
