En zo leefde ze niet één jaar, niet twee, niet vier – maar bijna elf jaar. Er werden drie proefschriften over haar geschreven. Artsen kwamen uit andere steden om haar te zien – een unicum. Ze huilde dat ze Jurka’s diploma nooit zou zien. Maar hij studeerde af, trouwde, kreeg kinderen. Yulka ook – afstuderen, trouwen, allemaal nog met haar moeder erbij. We reisden samen de halve wereld over. Alles wat eerder werd uitgesteld – geld sparen, verbouwing, auto voor de kinderen – deed er ineens niet meer toe. Ik dacht: geld is er of niet, ik ben een man, ik verdien het wel weer. ‘Wil je naar Parijs?’ – ‘Dan gaan we!’ Ik hoefde alleen de vlucht te plannen voor de 8e of 9e dag na het infuus, en terug voor het volgende. We kozen routes met zo min mogelijk belasting. Kilimanjaro konden we niet meer beklimmen, maar we deden een safari in Kenia. Ging prima – de giraffen kwamen gewoon naar het autoraam toe.
‘Volodja,’ vroeg ik, ‘waarom denk je dat Olenka het zo lang volhield, terwijl anderen het niet redden? Anderen hebben ook kinderen, ook liefde om voor te leven.’
‘Geluk. En een sterk lichaam van tevoren. Maar het belangrijkste was haar dagboek. Ze was plichtsgetrouw. Alles moest af. Toen ze riep dat ze niet meer kon, dat ze dood wilde, zei ik: “Maak dit schrift eerst af, dan laat ik je gaan.” Maar het schrift raakte maar niet vol. Driekwart vol, altijd een kwart leeg.’
‘Hoe dan?’
‘Ken je dat verhaal Het laatste blaadje? Een meisje besloot dat ze zou sterven als het laatste klimopblad viel. Maar het viel niet – een schilder had het op de muur geschilderd.’
‘Ja, dat lazen wij op school tijdens Engels.’
‘Wij ook. En ik dacht: waarom zou ik niet die schilder kunnen zijn? Dus ik begon lege pagina’s achterin haar schrift te stoppen. En ik haalde gevulde pagina’s uit het midden, zodat het altijd leek alsof er nog precies een kwart leeg was. Ze vermoedde iets, maar zocht het niet uit. Ze nam het als een klein wonder. En zo schreef ze elf jaar aan dat laatste kwart schrift.’
‘Volodja… ik schrijf weleens. Ik vraag me af hoe mensen zich voelen als de dood zo dichtbij is. Wat stond er in dat schrift?’
‘Niets over haar ziekte. Als je het leest, zou je denken dat ze kerngezond was. Ze schreef over Parijs. Over giraffen. Dat Yulka een goed cijfer had. Dat Jurka misschien ruzie had met zijn vriendin. En een recept voor broccolisoep.’
‘Mag ik dit verhaal publiceren?’
‘Doe maar.’
‘Maar mensen houden niet van trieste eindes. Ze willen happy ends. Zal ik schrijven dat ze net 57 was geworden – en dan gewoon niet zeggen dat ze 58 niet haalde?’
‘Wat maakt het uit? Denken ze dan dat ze onsterfelijk is? Lezers zijn niet dom. Dit ís een happy end.’
‘Jij snapt niets van internetliteratuur. Maar goed. Ik schrijf het zoals het echt is.’
Zo. Nu is het opgeschreven.
Aan de liefdevolle herinnering van O. Jerjomina.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
