— Schreeuw niet zo, — siste Sergej. — Mensen kijken.
— Laat ze kijken! Laat ze weten wie je bent!
Lena kwam dichterbij en pakte Vera’s hand.
— Kom, we worden geroepen.
In de zaal zat een strenge vrouwelijke rechter van middelbare leeftijd. Ze sprak snel en stelde korte vragen. Vera antwoordde zacht, haperend.
— Waarom bent u gestopt met werken? — vroeg de rechter.
— Mijn man zei dat het niet hoefde. De kinderen waren klein, toen kwam het huis, zijn zaken…
— Wat is uw huidige inkomen?
— Pensioen. Twaalfduizend roebel.
De rechter schreef iets op en richtte zich tot Sergej:
— Uw bezwaar?
Sergej stond op en begon te verklaren dat hij niet verplicht was zijn ex-vrouw te onderhouden, dat zij zelf had gekozen om niet te werken.
— Ik heb haar niet gedwongen, — zei hij. — Dat was haar beslissing.
Vera luisterde en kon haar oren niet geloven. Haar beslissing? Hij had haar verboden te werken!
— Mag ik iets zeggen? — vroeg ze onverwacht.
De rechter knikte.
— Hij liegt, — zei Vera luid. — Ik wilde werken, maar hij zei: “Waarvoor? Er is genoeg te doen thuis.” Ik deed zijn zaken, schreef documenten over, ontving klanten. Gratis! Dertig jaar lang gratis gewerkt!
Sergej schrok.
— Dat was geen werk…
— Geen werk? — Vera stond op. — Wie hield dan jouw papieren op orde? Wie sprak met de leveranciers? Wie zorgde dat jij je bedrijf in alle rust kon runnen?
— Dat waren gewoon… gezinstaken…
— Gezinstaken? — Vera lachte bitter. — En nu het gezin weg is, heb jij ook geen verplichtingen meer, hè?
De rechter tikte met haar hamer.
— Rustig, alstublieft.
Vera ging zitten, maar vanbinnen kookte ze. Voor het eerst in dertig jaar had ze Sergej de waarheid in zijn gezicht gezegd. In het openbaar. En ze was niet bang meer.
— Hebt u nog iets toe te voegen? — vroeg de rechter.
— Ja, — zei Vera vastberaden. — Ik heb deze man de beste jaren van mijn leven gegeven. Mijn carrière, mijn jeugd, mijn gezondheid. En hij heeft me weggegooid als iets waardeloos. Waarvoor? Omdat ik ouder ben geworden? Omdat ik rimpels heb gekregen?
Haar stem trilde, maar ze ging door:
— Ik vraag geen aalmoes. Ik vraag gerechtigheid. Laat hem betalen voor de jaren die ik voor hem heb gewerkt.
Het vonnis kwam twee weken later. Lena belde ’s ochtends, haar stem klonk blij:
— Vera, we hebben gewonnen! De rechter heeft vijftienduizend roebel alimentatie per maand toegewezen.
Vera hield de telefoon vast en kon het niet geloven.
— Vijftien? Echt waar?
— Echt waar. De rechtbank hield er rekening mee dat u dertig jaar niet gewerkt hebt op zijn verzoek en hem in zijn zaken hebt geholpen. Een rechtvaardige beslissing.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
