Ik zakte met Noah in mijn armen op de grond en brak gewoon. Ik probeerde stil te blijven, maar de snikken braken toch uit me los – rauw, snikkend.
Ik wilde schreeuwen: Kijk naar ons! We verdrinken! En jullie liggen te slapen!
Maar dat heb ik niet gedaan.
Ik hield Noah stevig vast en fluisterde steeds maar weer: « Het is oké. Mama is hier. Mama is hier. »
De volgende ochtend vond Daniel me nog steeds op de vloer van Noahs kamer, met een stijve nek en mijn armen om onze zoon heen geslagen als een schild.
Hij fronste zijn wenkbrauwen. « Waarom heb je hem niet in de wieg gelegd? »
‘Omdat hij maar bleef huilen,’ zei ik zachtjes. ‘Ik wilde je niet wakker maken.’
Hij zuchtte, pakte zijn sleutels en vertrok naar zijn werk.
Geen kus.
Geen « dankjewel ».
Zelfs geen « dat klinkt moeilijk ».
De voordeur ging dicht, en op dat moment drong het pas echt tot me door:
Ik was onzichtbaar geworden in mijn eigen leven.
Een paar dagen later kwam mijn vriendin Lily langs.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
