Zijn adem stokte in zijn keel. Dat was Kara. De persoon met wie hij ooit had gedacht zijn leven te zullen delen. De persoon die hij zes jaar eerder had achtergelaten toen een kans zich aandiende en hij er zonder omkijken op af was gerend.
Hij boog zich dichter naar het raam, maar een vrachtwagen reed voor hen langs en belemmerde zijn zicht. Hij sloeg op de stoel voor zich.
‘Stop de auto,’ zei hij.
De chauffeur trapte op de rem en Mason stapte uit voordat de auto volledig tot stilstand was gekomen. Hij negeerde de claxons en de vreemden die hem aanstaarden. Hij speurde de stoep af, zijn hart bonzend, op zoek naar de enige persoon wiens gezicht nog voortleefde in de stille hoekjes van zijn geheugen.
Hij zag haar aan het uiteinde van de parkeerplaats. Ze begeleidde de drie jongens naar een taxi, waarbij ze hen met geoefend geduld één voor één in de auto tilde. Mason probeerde te roepen, maar de auto reed weg en verdween in de verkeersstroom voordat hij twee stappen vooruit kon zetten.
Hij stond daar verbijsterd, en voelde iets zwaars en scherps in zich ontvouwen.
Later, terug in zijn appartement, liep hij heen en weer door de woonkamer. Hij bleef maar denken aan die jongens. Hun haar, de vorm van hun mond, de manier waarop ze hun hoofd kantelden, net zoals hij deed als hij nieuwsgierig was. De gelijkenis was onmiskenbaar. Ze leken op hem, zelfs meer dan hij van kinderen had verwacht.
Hij probeerde zichzelf te kalmeren door een oud bestand op zijn laptop te openen. Foto’s van Kara overspoelden het scherm. Kara lachend in een verbleekte trui uit haar studententijd. Kara met een goedkoop sterretje in haar hand op een feestje op 4 juli. Kara die haar hoofd op zijn schouder liet rusten tijdens avonden waarop hij over zijn ambities sprak alsof de wereld al van hem was.
Toen vond hij een foto waarvan hij vergeten was dat hij bestond. Het was een foto van een zwangerschapstest die ze hem had gestuurd, genomen vlak voordat hij de stad verliet voor een zakenreis die uiteindelijk het begin van zijn nieuwe leven zou worden. Hij herinnerde zich dat hij het gesprek die dag had afgedaan als onbelangrijk en haar had gezegd dat ze er later nog wel over zouden praten. Hij had die belofte nooit waargemaakt.
Zijn telefoon trilde. Een bericht van zijn assistent, Mateo.
Als je wilt doorgaan, klik op de knop onder de advertentie 
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
