Mijn vijfjarige zoon begon zich de laatste tijd heel vreemd te gedragen. Hij werd nerveus, schrok vaak van elk geluidje, vooral ’s nachts. Ik schreef het toe aan zijn leeftijd — misschien een crisis, misschien gevoeligheid, misschien gewoon fantasieën. Dat heeft elk kind wel eens.
Maar met elke dag werd het alleen maar erger. Hij werd midden in de nacht wakker met geschreeuw, rende huilend onze slaapkamer binnen en zei steeds hetzelfde:
— Ik hoor ze… Ze fluisteren… Er is iemand daar…
Mijn man en ik maakten in het begin natuurlijk grapjes. Daarna probeerden we hem gewoon gerust te stellen. Ik omhelsde hem, streek over zijn hoofd en zei:
— Het is maar een droom, lieverd. Er is hier niemand. We hebben toch gekeken.
Een paar keer, voor zijn gemoedsrust, hebben we de hele kamer grondig onderzocht: onder het bed, in de kast, achter de gordijnen — en natuurlijk achter die grote spiegel die aan de muur hing. Niets.
Maar gisteren veranderde alles.
Mijn man en ik zaten ’s avonds in de woonkamer en keken een film. Het was stil en rustig. Opeens komt onze zoon binnen gerend. Helemaal huilend, met een angstig vertrokken gezicht, trillende lippen en schreeuwde:
— Hij is terug! Hij is daar, achter de spiegel! Een monster! Ik hoor hem!
— Zoon, — begon mijn man, — we hebben het toch met je besproken…
— Alsjeblieft, haal hem weg! Hij is daar! Ik hoor hem sissen!
Mijn man zuchtte diep en stond op. Ik volgde hem. Het was stil in de kamer van onze zoon. Te stil. Er hing alleen een lichte spanning in de lucht.
— Daar, — fluisterde mijn zoon, terwijl hij naar de spiegel wees. — Hij is daar…
We liepen dichterbij. We keken. Stilte. Maar op een gegeven moment leek het alsof… alsof de spiegel een beetje trilde. Heel licht, alsof er een bijna onmerkbare luchtbeweging was. Mijn man zette plotseling een grote stap naar voren en trok zonder waarschuwing de spiegel van de muur.
En op dat moment schreeuwden we allebei.
Achter de spiegel, in de opening tussen de muur en het gipsplaat, kronkelde een enorme zwarte slang.
Haar schubben ritselden zachtjes tegen het beton. Precies dat geluid had mijn zoon gehoord. Hij had het niet verzonnen. Hij had het gevoeld.
We hebben meteen de hulpdiensten gebeld. Er kwamen specialisten, en alleen zij konden het reptiel uit de muur halen. Het bleek dat het op de een of andere manier vanuit de kelder was binnengedrongen en daar leefde, in de smalle ruimte tussen de muur en de bekleding. Precies daar waar de spiegel hing.
Nu is de spiegel verwijderd. De muur is dichtgemaakt. En ik, als moeder, heb voor mezelf een belangrijke conclusie getrokken.
Ik zal altijd mijn zoon geloven. Zelfs als hij over monsters praat. Soms voelen kinderen dingen aan die volwassenen gewoon niet willen zien.
Ask ChatGPT
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
