Als ik terugkijk, had ik het al toen moeten opmerken. Ik had moeten begrijpen dat Jennas wereld vol was van uiterlijke indrukken. Een wereld waarin “gewoon genoeg” nooit genoeg was.
Maar ik hield van haar en dacht dat liefde genoeg was om onze verschillen te overbruggen.
We hadden het mis.
Wat ik niet had voorzien.
Een paar weken geleden verraste Jenna me met een aankondiging die ik niet had verwacht te horen.
“Dit jaar vier ik mijn verjaardag niet,” zei ze tijdens het diner. “Ik ben ouder geworden en, eerlijk gezegd, waarom zou ik het nog vieren?”
Ik stopte met eten en keek naar haar. Jenna had altijd van haar verjaardagen gehouden. Ze plande altijd alles tot in de puntjes – van het thema tot de kleding en de gastenlijst.
Het idee dat ze dit allemaal had losgelaten, voelde vreemd.
“Ben je zeker?” vroeg ik voorzichtig. “Je hield altijd van je verjaardagen.”
Ze haalde haar schouders op. “Dit jaar voel ik me gewoon niet in de stemming. Misschien volgend jaar.”
Haar antwoord leek vreemd, maar ik drong niet verder aan. Iedereen heeft wel eens een periode, dacht ik, misschien heeft ze gewoon een midlifecrisis.
Toch wilde ik haar gelukkig maken.
Jenna hield van sieraden, maar ze kocht zelden iets voor zichzelf omdat ze het te opzichtig vond. Dus het afgelopen jaar had ik in het geheim gespaard voor een paar diamanten oorbellen waarvan ik wist dat ze die zou waarderen.
Eerlijk gezegd was het niet gemakkelijk om te sparen. Ik deed geen dure restaurantbezoeken, kocht geen nieuwe kleren en werkte zelfs over tijdens de feestdagen.
De oorbellen waren prachtig en ik kon niet wachten om ze aan haar te geven. Ik stelde me voor hoe ze ze zou dragen tijdens een rustig diner thuis. Ik dacht dat het perfect zou zijn.
Maar alles veranderde een paar dagen voor haar verjaardag.
Ik was in de winkel om een paar laatste dingen te kopen toen ik per ongeluk Mark, een vriend van Jenna, tegenkwam.
We praatten even, wisselden de gebruikelijke complimenten uit, toen hij iets zei wat me verlamde.
“Zeker dat je de verjaardag van Jenna niet zult missen?” vroeg hij vrolijk. “We hebben allemaal al een plek gereserveerd.”
“Verjaardag?” vroeg ik. Ik had geen idee waar hij het over had.
“Ja, haar verjaardag. Wist je dat niet?”
“O ja, haar verjaardag!” zei ik, lachend. “Ik vergeet het altijd. Het is in hetzelfde restaurant, toch?”
“Nee, we gaan naar een nieuwe plaats, Le Bijou, in het centrum. Vrijdag om 19:00. Iedereen zal er zijn!”
Ik moest lachen en zeggen dat ik had vergeten. “Oh ja, natuurlijk. Ik ben het helemaal vergeten. Ik ben de laatste tijd zo druk.”
Mark schudde zijn hoofd. “Het zal fantastisch zijn. Jenna organiseert altijd zulke geweldige feesten.”
Met moeite wist ik mijn mond te houden. Ik nam snel afscheid en ging verder met mijn boodschappen.
Le Bijou was een nieuwe, chique restaurant in het centrum van de stad. Het was moeilijk om een reservering te krijgen zonder weken van tevoren te boeken, en de prijzen waren hoog.
Wat me het meeste pijn deed, was het feit dat mijn vrouw helemaal niet had gesproken over dit feest.
Wat gebeurde er? Waarom wilde ze niet dat ik erbij was? Was ze beschaamd door mij? Of had ze iets gedaan dat haar deed denken dat ik niet paste in haar wereld?
Die vragen bleven me achtervolgen, maar ik wilde niet met Jenna confronteren.
Ik besloot de waarheid te achterhalen. Ik wilde geen scène maken, ik wilde gewoon antwoorden. Dus besloot ik naar haar feestje te gaan, om te begrijpen waarom ze me niet wilde hebben.
Op de dag van haar verjaardag leek Jenna kalm.
“Ik ga gewoon uit eten met een paar vrienden vanavond,” zei ze bij het ontbijt. “Niets bijzonders, gewoon iets informeels.”
“Serieus?” zei ik. “Ik dacht dat we samen thuis zouden eten.” “Ik had je favoriete taart willen maken.”
“Dat is heel lief van je, Lukas,” glimlachte ze. “Maar Alex heeft het diner voorgesteld, en ik wilde het niet afwijzen. Morgen eten we samen, ik beloof het.”
“Oké,” zei ik, mijn teleurstelling verbergend.
Ze had geen woord gezegd over Le Bijou of het luxe feest waar Mark over had gesproken.
De stilte van haar vrienden voelde niet verdacht. Althans, niet totdat ik bij het restaurant aankwam.
Toen ik Le Bijou binnenkwam, voelde ik me alsof ik in een andere wereld was. Het was vol van luxe. Glanzende jurken, perfect passende pakken en dure wijnen. Iedereen glimlachte, maar mijn ogen gingen meteen naar het midden van de kamer, waar het duidelijk was: Jenna en haar vrienden waren daar.
Ze waren daar, waar ze altijd wilden zijn.
Maar ik was er niet.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
