– Het huis is nu schoon. Eindelijk kun je normaal leven, zonder als slaaf van die beesten rond te lopen – zei ze koel, terwijl ze me recht aankeek.
– Aan wie heb je ze gegeven?
– Ze zijn in goede handen, dat is alles wat je hoeft te weten.
“Vergeet ze maar.” Hoe kon ik dat? Alles in mij keerde zich om. Dit was geen simpele beslissing – dit was verraad.
Ik begon overal te zoeken. Ik bezocht alle dierenasielen in de buurt, hing posters op, plaatste oproepen online. Wekenlang niets. Mijn vrouw weigerde te zeggen waar ze ze naartoe had gebracht. En telkens als ik het ter sprake bracht, werd ze geïrriteerd – alsof ik het probleem was.
Tot op een dag een bekende uit een asiel me berichtte:
“Volgens mij heb ik jouw katten gezien. Een paar dagen geleden bracht een vrouw drie katten binnen die sprekend op die van jou leken.”
Mijn hart bonkte in mijn borst. Ik belde meteen.
– Zijn ze er nog?
– Sorry, maar ze zijn al geadopteerd.
De grond leek onder mijn voeten weg te zakken.
– Kunt u me vertellen wie ze heeft meegenomen? Ik moet ze vinden.
– Helaas mogen we die informatie niet delen. Maar ik verzeker je: ze zijn in goede handen.
Ik keerde leeg terug naar huis. Mijn vrouw verwelkomde me met een spottend glimlachje.
– En? Ben je eindelijk gekalmeerd? – vroeg ze met een toon van superioriteit.
Ik keek haar aan en wist: ik kan niet meer samenleven met iemand die hiertoe in staat is. Diezelfde avond pakte ik mijn spullen en vertrok. Een week later vroeg ik de scheiding aan.
Er gingen een paar maanden voorbij. Op een avond bladerde ik doelloos door de website van een dierenasiel. Ik stuitte op de sectie “Succesvolle adoptieverhalen”. En toen… bleef ik stokstijf staan.
Mijn katten.
Drie verschillende gezinnen. Drie vertrouwde, gelukkige kattengezichtjes. Drie nieuwe huizen. Ze leefden, waren gezond en geliefd. Ik keek lang naar de foto’s en haalde toen, voor het eerst in lange tijd, diep adem.
Het gaat goed met ze. En ik denk… met mij ook.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
