Mijn schoonmoeder vond twee kinderen in een verlaten put, bracht ze naar mij en gaf ze aan mij om op te voeden. Ik heb ze grootgebracht alsof het mijn eigen kinderen waren
— Alena, lieverd, help me… — Maria Nikititsjna’s stem trilde toen ze de drempel overstak, terwijl ze twee piepkleine pakketjes tegen zich aandrukte.
Alena verstijfde bij de gootsteen, haar hand bleef roerloos met een half afgewassen bord.
Buiten stortregende het, de hond durfde niet naar binnen en kleefde tegen de muur terwijl hij jankte. De hele ochtend had Alena een vreemd voorgevoel — alsof de lucht onwerkelijk zwaar en dicht was.
— Wat is er aan de hand? — vroeg ze en liep naar voren. Het gezicht van haar schoonmoeder was doorweekt van tranen.
— Kijk… — Maria Nikititsjna spreidde de eerste deken open en Alena zag een klein gezichtje dat zich vertrok en zachtjes piepte. — Het zijn er twee. Een jongen en een meisje. We vonden ze in een oude put…
Alena voelde de grond onder haar wegglijden. Voorzichtig nam ze het kindje uit de armen van haar schoonmoeder. Het was vies en koud, maar levend. Zijn ogen — groot en donker — staarden haar recht in de ziel.
— In de put? Daar waar al jaren alleen maar schimmel en mos groeien?
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
