Op de keukentafel, naast de afkoelende taart, lag het boek opengeslagen. In de afgelopen zes maanden had ik de marges volgeschreven met mijn eigen aantekeningen.
Geen codes. Gewoon gedachten, ideeën, nieuwe recepten. Het boek was gestopt met een wapen zijn — en was weer geworden wat het altijd had moeten zijn: een bron van warmte en schepping.
Ik sneed een stuk taart voor mezelf af. Hij was perfect gelukt. De smaak was complex, bitterzoet. Zoals het leven zelf.
Ik speelde geen rol meer. Niet die van slachtoffer. Niet die van wrekende engel. Ik leefde gewoon.
Lees verder door hieronder op de knop (VOLGENDE 》) te klikken !
